Al, Götür, Kaçır Beni Buralardan...

Yaptığım bi çok şeyin amacında bi hata var. Yanlış bişeylerin üstüne kuruyorum temellerini yaptıklarımın.
Sonra bi yerden patlak veriyor, sonra da içimi sıkıyor, canımı acıtıyor inceden..
Bişeyleri gerçekten istediğim için yaptığımdan emin olmaya ihtiyacım var, hep beni yarı yolda bırakacak amaçlar uğruna koşturup duruyorum sanki..

Neden böyle? sorusuna bi cevabım da yok üstelik, bu yüzden çözüm de üretemiyorum. Açıkcası kendimle uğraşmaktan da o kadar yoruldum ve sıkıldım ki, bazen kendimden kaçabileyim istiyorum.
Ya bi çok sorunum var ya da bu sorunların hepsi tek bi kaynağa bağlı, bilmiyorum,
ama şimdilik ve uzun süreden beri her şey karmakarışık..

her sabah taşıt sesi ile uyanmak çok acıtıyor canımı... ve her gece kulağıma pamuk tıkıyorum bu yüzden...

hiçbir gece adam gibi göremiyorum yıldızları... tepelerde ovalarda bol bol ışık... kirli ışık...

köyü özledim... gece kuş, böcek ve rüzgardan "hışırdayan" yaprak seslerini... sabah horoz sesi ile uyanmayı... toprağa basmayı, tezek kokusunu, yağmur sonrası toprak kokusunu...

kahvaltıda yeni düşmüş yumurta, yeni sağılmış süt, tandırda pişmiş gözleme yemeyi özledim... yer sofrasını özledim... köy çeşmesinden kana kana su içmeyi, fırında yapılmış çörekleri özledim...

al, götür, kaçır beni buralardan....