Bugün gece saat 3 suları...
Pencerem açık, 3. katta uyuyorum. Yan tarafta abimin odası var, onunda balkon kapısı açık ...
Bir anda kendimi pencerede çığlık atarken buluyorum, abim balkondan çıkıp küfretmeye başlıyor...
Neden mi?
Pencereden baktığım anda karşılaştığım manzara şu:
Arabamızın içinde iki zibidi... Üç tane zibidide abimin yeni aldığı motorsikleti kaldırmaya çalışıyorlar.. Diğer bir tanesi komşunun arabasına dalmış , yaklaşık 5-6 kişiler..
Arabalarını bizim arabanın yanına park etmişler...
Ben "bırakın ulan şerefsiz köpekler" diye bağırmaya başladım pencereden, adamlar bir anda toplanıp arabaya doluşup gaza bastılar ve biz üçüncü kattan inene kadar toz oldular..
Karşı blokta olayı bizden önceden fark eden genç, abimi arkadaşlarıyla eğleniyor sanmış. Benim sesimi duyunca anında polisi arıyor... 10 dk içinde bizim evin önü polis arabaları, komşular vs.
Polis bizim kapınmın önüne gelirken, bu zibidiler bir üst sitenin otoparkına dalıp kangoyu parçalamaya başlıyolar, siren seslerini duyunca ordan da tüyüyorlar..
Neyse polis geldi.., Bizim arabanın cd çaları, cd çantası, güneş gözlükleri filan uçmuş.. Direksiyonun yanındaki cam tuz buz.. Abimin motoru kaldıramayınca deviriyorlar... Daha dün alına motorun lambaları kırılıyor, aküsü yerinden çıkıyor, bir sürü de çizik...
Polise olayı anlatıyoruz... Gelen ekip geçen sene evimiz soyulduğunda gelen ekibin aynısı... Aynı şeyleri yapıyorlar... Tutanak tutuluyor, zarar tespiti, parmak izleri filan alınıyor... Pollis amca bana şöyle diyor sağolsun:
- Bende buralarda ev almayı düşünüyorum, sizin eviniz kaç para acaba
Ben tip tip bakınca, susuyor sonra geçmiş olsun diyor... Sonrada gittiler zaten... Sabah 6'ya kadar kapıda oturuyorum... 9 da yatıyorum ama gözümde hep aynı görüntü... Benim babamın abimin emeğinin üstüne üşüşmüş bir avuç leş kargası...
Şimdi her an gözüm kapıda, evin içinde gezemiyorum biri çıkacak gibi, bu gecede uyuyamam ... Takip edilme korkusu düştü içime...
Belki iki dk sonra çıksaydım pencereye götürmüş olacaklardı motoru, ama ben olayı görmediğim için bu kadar etkilenmicektim. Malımızı kurtardık sayılır ama canımdan can gitti... Ne kadar çaresiz olduğumuzu hissettim, karşı karşıya gelsem o sinirle ya ben onu öldürücem ya o beni... Gelmesem malımız gidicek göz göre göre..
Şimdi ben kime güvenip de rahat uyumalıyım... Nasıl teselli bulmalıyım bilmiyorum.. Çok üzgünüm, şaşkınım, korkuyorum... Allaha emanetiz galiba..