0
Kötü Zan Sıkıntı Getirir
Olayları, hep kötüye yormak insanı huzursuz eder. Kişi, işinde, ibâdetinde, rahat olamaz. Sû-i zan eden, birisi hakkında kötü düşünen, haram işleyip ahırette cezasını çekeceği gibi, dünyası da kendine zindan olur. Kötü zan, bazan da vesvese, kuruntu haline dönüşür. Bu kuruntu sebebiyle, başına birçok sıkıntılar gelir.
Şu hâdise buna güzel bir örnektir:
Adamın biri, iş icabı özel arabasıyla şehirler arası yolculuğa çıkar. Ne var ki, bir müddet sonra arabası, sağa sola yalpa yapmaya başlar. Zor güç durdurur arabasını ve iner aşağı... Bakar ki teker patlamış: Hemen krikoyu yanına almadığını hatırlar esefle... Yolun geliş ve gidiş istikametine bakar bir ümit!.. Ama zaten bir saatten beri tek araba olarak yol almaktadır... Ne gelen vardır ne giden. İçini bir korkuyla birlikte karamsarlık hayalleri doldurmaya başlar... Tam bu sırada farkeder, bulunduğu mesafeye, ikiyüz metre kadar ileride, bir çiftlik bulunduğunu.
- Kapının önünde bir araba var galiba... O zaman krikosu da vardır çiftlik sahibinin, diye düşünür.
Yola koyulur. Fakat, bir kere burada kalma kriko bulamama korkusu, iyice yerleşmiştir içine... Vesvese sarmıştır benliğini... O anda hatırına gelir, bir-iki ay önce, bir arkadaşı bu şekilde yolda kalmış, en yakın bir eve gitmiş, fakat adam krikosunu vermemiş, çok para istemiş, neticede lastiğini değiştiremeyip yolda kalmış, çok perişanlık çekmiştir. O da buralarda bir yerde kalmış. Ya bu da aynı kimse ise veya onun gibi biri ise diye düşünür. Hem hızlı hızlı yürür, hem de başlar kendi kendine konuşmaya:
- Ben kriko için gidiyorum ama, ya adam benim araba için kriko istediğime inanmazsa?
Cevap verir kendi kendine:
- Canım, niye inanmasın? Elimle gösteririm arabamı. Hatta arabanın anahtarını gösteririm...
- Ya peki kırarsın korkusuyla "Hayır!" derse?
Artık adam kendi kendine öfkelenmeye başlamıştır... Vicdanındaki vesvese, çiftlik sahibinin yerine geçmiş, sanki karşısında o varmış gibi, duyguları adamı hesaba çekmektedir: - Kriko benim değil mi kardeşim?.. Vermem vermem!.. Ya parasını verirsin ya da...
- Tamam tamam!.. Paranı vereyim tek!.. Ne kadar istiyorsun söyle?
- Çok para isterim!.. Nasıl olsa elime düştün!..
- Bu krikoyu satın alsam hepsi bu kadar etmez!. Bir teker değiştirip geri getireceğim?
- Ya getirmez gidersen?
- Gitmem!.. Yemin ederim gitmem!.. İstersen sen de gel benimle!.
- Niye geleyim kardeşim. Ben çiftliğimi bırakıp, krikomla birlikte seninle gelmeye ne mecburum?.. Kriko benim değil mi? Vermiyorum da, gelmiyorum da?.. Bu arada, adımları hızlanmış, nefes alışları sıklaşmıştır. Kapıyı çalar bütün öfkesiyle...
Güler yüzlü, gayet kibar bir zat kapıyı açar ve ilk sözü şu olur: - Buyurun beyefendi? Bizimki hiç düşünemeden aynı öfkeyle dolu dizgin bağırır adama:
- Senin vereceğin krikoya da sana da yazıklar olsun!.. Allahın belası adam!.. Al da başına çal krikonu!. Yerin dibine batsın krikon!..
Çiftlik sahibi neye uğradığını anlamazken, bizim şoför yüz geri dönüp, öfkeyle uzaklaşır çiftlikten... İşte böyle... Kimi zaman kendi kendimizi o kadar kurar, o kadar kötü düşünceler, o kadar vesveseye kaptırırız ki, karşımızdaki insanın bizim duygularımızdan haberi bile olmadığı halde, onu kendi vesvesemiz sebebiyle yargılamaya kalkarız...Yargılamakla kalmayıp kötü, günâhkâr, cimri bir adam olduğuna hüküm bile veririz.
Bu mesaj gülün&gülü tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 17.11.2007 - 22:18
