bu konuya 114 yanıt verildi

[_RomantizmA_]

...den sonrası hayat!/SEN

Tebeşir kıvamı cızırtı oluyor soğuk yüzlü arkadaşlık resitallerin, üstüne çizgi at arkadaşlık dilekçelerinin arşive kaldır. kaldır ne varsa ayrılık adına!
-Duyma!
-Duyurma!

Klasik bir öğretmendim ben, elimde ders kitabı, bilindik senaryolarda ders vermeye çalışan sıradan, sıradışı bir sıradanlığa aşık klasik bir öğretmen. Kaldır dilekçelerini ne olur, yüzüme çarp,
-çekinme korkma!

Soluğunu katıp sayfalar arasına "Soguk" yüzlü kelimeleri sil dilekçelerden.
-Isıt yüzümü, yüreğimi ısıt!

Klasik bir öğretmendim ben. Hayata hazırlayamayacak kadar klasik, gelecek adına yerinde tespitlerde bulunabiliyordum birtek ama bu yoldaki engellerden bahsedemiyordum. 52 günde yetiştirilmiş çoban olma hayali kurarken öğretmen olmuş klasik bir öğretmendim. Dilekçeler sunma bana ne olur.
-Anlam veremiyorum!

Klasik bir öğretmendim ben, ders aralarında çay içme hayali dışında düşü olmayan, düş kelimesini rüya sanan. Emekli olma hayali kurarken hayattan çıktın karşıma, sevdirdn kendini, kendimi sevdirdin.

Hayaller öğrettin önce... Uzak kelimesine bilinmezlikler katıp yüreğime sundun ardından; ellerimde boya fırçaları tutuşturdun ardından... Pembe tablolar yorumladı ruhum. "Düş" gördüm düştüm, yürümeğe kalktım hantaldım, yorumlarım değişti sonrası...
-Susarakta anlattım!

Şimdi kelimelerin kulağa değer bir anlamı olmadığını öğrenmişken, "soğuk" cümleler kurup dilekçeler sunma bana ne olur. Susman değil ruhumu yoran, susmanda yorumlanan anlam.
-Böyle susma ne olur!

Kapattım arşivleri,
-kapat sende!
Kalsın "soğuk" yüzlü duvarlar geçmişin bataklığında... Kelimeleri sakla, susmaları sakla, içinden "soğuk" kelimeleri çıkarıp cümlelerin beni anla!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 25.06.2009 - 16:36

[_RomantizmA_]

Bağımsızken daha anlamlı olan kelimeler dönüyor beynimin orta yerinde, hiç bir cümlede ortak bir nokta bırakmayan binlerce kelime... "Huzur anlatılamıyor"la açıklanamayacak binlerce kelime...

Kelimlerde renklere bürünüyor şehirlerim ve şehrimin orta yerinde yanında olmanın güzelliğindeyim... Şehre martılar kondu bugün ve bugün Trabzona baktım çıplak gözle, huzra yakın sokakları varmış bu şehrin ve dilencileri bile köşe başının seni diliyormuş gelmen için... Kelimeler dönüyor beynimin orta yerinde;
-Söyle-(ye)miyor-um!

Bu şehirde sokaklar varmış uzun; adı bile "uzun" olan kısacık sokakları varmış meğer bu şehrin hemde en orta yerde, aleni ve çırılçıplak; hayır gözlere yakın, en yakınımda sokaları varmış bu şehrin... Siyah değilmiş dolmuşları ve dolmuşlarda mutluluk paylaşılıyormuş. Huzra kurulu lokantaları varmış meğer diplerde, bir çay bir simitle geçirilecek zamanlarda huzur buharlaşıyormuş ellerde ve eller varmış, sana susamış...

Kelimeler var beynimin orta yerinde, şehre dair, sana dair binlerce kelime. Sıksam beynimi cam olup dökülecek kelimelerim ve biliyorsun ben delirmeye meyilliyim. Sözcükler; parmak uçlarımda bir kalem, bir kağıt hepsi bu işte. Kelimeler, uzun anlamsız binlerce kelime; şehir üstüne sen üstüne.
-Bağırmak için beynimi yokluyorum...
-Boğuluyor-um!

Kelimeler var öyle derinde, en önde, dilimde, beynimde, ortada işte... Şehrime baharlar yağıyor, Kelimeler var, bilmediğim bir yerde...
-Duyuyor-um!

[Bulutsuzluk]

Ne ümidin içindeki yanlışlıklar, ne de unutulmaya yüz tutmuş yalnızlıklar. Gel-git aklım,hep alabildiğine uzun kelimeler kurmak ister. Kolay olmayan yolların engebeli arazilerine, haşhaş ekilmiş bir zümreyim artık. Kolay olmayacak akla gelen her kelimenin sana ithafı. Dokunulmazlığın ile sen kendini yaşayacaksın ve sana ağlayan gözlerle sana mecbur bir dünyalı....

Hiç bir şey sana teğet geçmeyecek biliyorum. İzi kalsın istediğim senli benli tebessümmüm alaydan ibaret. Evet biliyorum,sen yine her zamanki gibi hissetmeden hiç tanımadığın bir bedenle gündelik aşkı yaşayacaksın.

Ve bilmeyeceksin,hiç bir zaman.
Bahsi konu hikayeye konu olan romandaki hiç tanımadığın bedenlerin kiralık katili olduğumu,
Seni bu mecburiyete iten gönülsüzlüge lanet okuduğumu,
Seviştiğin her acıda kafamı duvarlara vurduğumu,

Belki de biliyorsundur. Kimbilir;
Konuştuğum gibi yazdıklarımdan ibaret olan hayatımın dingilliğini,
Dün gibi aklımda seyir defterimde tuttuğumu seni,
Bırakıp gittiğinde,gitme diyen sözlerimi,
Derbeder olduğumda bile senin karşına dimdik ayakta tutacak ilahi kudreti.


Son kez ve anlayacağın dilde
İnan artık önemi yok.
Beni farketmenin.


Romantik öğretmenim. Saygılarımı sunuyorum sana.

[Muziçko]

örtmenim burayı çok ihmal ettin yeni çılgınca bişeyler bekliyoruz çok kaytardın çokkk

[_RomantizmA_]

Yağmur sonram;
günlerim mengene kıvamı sıkştırdığı beynimle kaleme hükmetme cesareti gösteriyorum. Görünür yanlarım SEN-iken, giz yanlarımda karışık tutsaklık duygusu besliyorum. Zamanla yarışır durumdayım;
-adım atsam
fazla geliyor-um,
-durup beklesem
geç kalıyor-um...

Toz bulaşık camlar ardından yeşile aşina betonlar izliyorum. Çapraza alıp özlemi tutuyorum, yürüyüş kararı SANA günler sayıyorum... Var yanlarıma saldırlar büyüyor... Fırtınalar arası yağmurlar biriktiriyorum terli avuçlarımda; 17. damla; ben sonrasını bekliyorum...
-Yağmur Sonrası'nı...
Bilmediğim şehirlerin durgunluk timsali yollarından SANA haraket edecek olmanın hazzıyla karalıyorum günleri. Telefon tuşlarında SEN yazan saatlere koşturuyorum ruhumu SANA bulayıp...

Yağmur Sonram;
"Bil ama bilme!" ardı kelimelerin yakıcı sıcaklığında kaybetmiştim aklımı..
-Bil ama Bilme!
Sana saatler kala sen niyetine kağıtlara konuşuyorum ne garip; en az "garip" kelimesi kadar.. Satırlarca mutluluk yazıyorum "adınla" ve telefon tuşları biriktiriyorum SENli sesler arasında...
-Bil ama Bilme!

-Rüya mı? Rüyada mıyım?
Aklımın SENLİ köşelerinde "Rüyaysa Uyanma!" komutları biriktiriyorum. Eğer rüyaysa bu SENLİ gerçek, bu gerçek eğerki süresi narkozdan çıkınca bitecek bir koma haliyse veya adı herneyse oranın işte oradaysam, hayalsem-hayalSEN "UYANMA!"...

-UYANMA!

27,08,2009
Burdur

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 02.09.2009 - 01:16

[Muziçko]

efsane geri döndü desem yeridir

yüreğine sağlık

[_RomantizmA_]

sustum... en çok ben susmuştum, dilimde binlerce kelimenin yakıcılığında susuşlar vardı, konuşamıyordum.... Ruhumda papatyalar, hayır rengi değildi cazipliği, anlatamıyordum sus-tu-m.
-SEN-den cok...

Bir kaleme benzetiyordum kendimi, içimde binlerce kelime, benden habersiz birileri elinde binlerce kelime edebilirdim ama BİRİ olmadan yazamıyordum, yazılara kördüm, soğuktum, ucu ısıtılıp akması gerekiyordu içimdeki siyaha yakın kıvam, tek susuyordum... Sus-tu-m...

sus levhaları oluyordu yollarda:
- "azami cümle iki kelime"
ve devriye atmış aşklardı önümde beliren, ehliyetsizdim, ruhsatsız, SEN-SİZ-dim, yasaklar içinde iki kelimelik bir hiçtim. Varlığı tanımlamaya yetmiyordu betimlemelerim, ki kelimelerim sınırlıydı, yoktun, yoksuldum, yoksundum...
-Sus-tu-m!

[tandem]

özletmiştin kendini..

[_RomantizmA_]

Otobüs yolculukları oluyorruhum; gidende BEN-im geride kalan(da) BEN...

Ruhumun yolculuk vakitlerine karşı koyamıyorum ve nedense gitmem yada kalmam değil, hem gidip-hem kalmam yazılıyor. Geceler kaldı avuçlarımda uykusuz, gözyaşı kıvamı sıcak, tadı tuzlu geceler kaldı avuçlarımda. Şehirler arası yollara attım kendimi;
-ERZURUM-AÐRI!

"Ağrı"larımdan kaçarken bir yarım, diğer yarım AÐRIya bulanıyor, kalışlarım, gidişlerim oluyor AŞK. Yenilmek zafer, zafer yenilmek! Şehirler arası otobüs garları oluyorum, SANA yaklaşanda SEN-den uzaklaşanda BEN oluyorum;
-YORULUYORUM!

Avuçlarım yanıyor yokluğunda, cehennem kıvamı büyüyor yokluğun, yanıyorum; Yakıyor! Pembelerimi koruma telaşlarında gözyaşımı kurban veriyorum, ağladım sanılıyor! Mutluluk basit kelime, kelimeler arasında sıkışıp kalıyor aklım;
-Mutluluk Neden Sade?
-Sade Neden Mutluluk?
-Neden Sade Mutluluk?
-Sade Mutluluk...

5:30 larda çakılı kalıyorum, gidişimde 5:30 oluyor gelişimde. SANA yaklaşmak ve SENDEn uzaklaşmanın adı oluyor 5:30;
-Seviyor-Sevmiyorum...
Elimde papatyalar...

Otobüs yolculukları oluyorruhum; gidende BEN-im geride kalan(da) BEN...

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 04.10.2009 - 03:23

[_RomantizmA_]

[...den sonrası]/Senaryolar

Ve perde iner...
Aydınlanır dört başı mamur karanlıklar...
Bitmiştir; eve dönüş için hazırlıklar yapılır
ve perde iner...
Sondan başlar senaryolar hep;
-Son!

Bir son yazısına uygun senaryolarda köşeye itilen; köşede iten olursunuz. Perdeler önünde sahneler... Bir kapı açılır nedensiz ve siz ordasınızdır. Çarpar yüzünüze; acıtır, acırsınız.
Kapıyı açan için; o kapının önünde durmamanız gereklidir;
sizin için; o kapı o an açılmamalıdır...
-Senaryolar!

Ve perde iner...
Yalnızca yazanın bildiği bir komedide başrolde sanırsınız kendinizi; yalın yalnız bir başrol oyuncusu. Size göre yürüyen, ilerleyen senaryolar. O kapı sizin için açılmıştır, o gün biri sizin bir işinizi düze çıkarmak için ölmüştür, üzerinize dökülen o çay olmasa ve hastaneye kaldırılmasanız arabanız kaza yapacaktır, ki ölenler bir başka senaryoda başroldedir.

Ve perde kalkar...
Açılır bilinmezliğin koşuşturması. Dışarda binlerce seyirci sizi beklemektedir, bilmediğiniz bir senaryoda koşuşturmanıza alkış tutmak için bir başka senaryonun içerisinde sizi beklemektedir. Hayattır; acıdır, en çok mavi!

Senaryolarda kaybettim aklımı, zorlayınca cam gibi dökülen, tuza yakın toz taneleri... düşünceler... Senaryolarda kaybettim kendimi;
- Tanrıydı Yazar ve Oyuncu Bizler!

[_RomantizmA_]

Tuz bas şimdi yaralarıma... Acısın..

Boşlukta salınma zamanlarıma dönüyor aklım; aklım dönüyor... Kendinde sabitle beni ne olur. Parmak uçlarımda dönüyorum dünyayı, parmak uçlarıma basarak büyük oluyorum; Tutunamıyorum...

Bir uçtan bir uca ruhuma geçiriliyor ülkem,
-Erzurum neresiydi Edirne kim?
mengene kıvamı sıkıştırıyor aklımı zaman, 3 gün, 3 koca asır... Aklımı zorluyor zaman, elime salınmak için ipler veriyor, ipleri, silahı seçiyor aklım... Seçici algıdayım!

Boşluklar açılıyor önümde, sağ çıkma olasılığıma karşı yoluma EDİRNE bırakılıyor. olanca hızla çarpmam sağlanıyor... ilkkez kıyaslanıyorum, ilkkez kıyas kabul ediyorum...
-Kabul-ediyorum!

Avuçlarıma kusuyorum beynimi, sessiz düşüncelerimi dilimi ısırıp tükürüyorum; tükürerek susuyorum aynadaki yüzüme...
-Bakamıyorum!

Tanrıyı sorgulayacak kıvamdayım, acılarıma ilmik atıp daha bir sağlamlıyorum ruhumdaki yerini, dilimi ısırarak susyor, dilimi ısırarak bağırıyorum:
-Tanrı mı büyük Edirne mi?
-Bilmiyorum...

[duygusuz]

ellerine, yüreğindekileri böyle güzel ifade edebilmene sağlık romantizma... yazıklarını belki arşivleyip bir gün kitap haline getirmeyi düşünüyorsundur. bu harika olur. gerçekten.

[_RomantizmA_]

Bir iğne, birde iplik ve gerisi vesire...
Gözümün ışığını dikmek için tutuşturdum eline, BENİ kendine ekle...

Gençliğim salınıyor önümde, buğazında iplik, gözleri... Sönük gözlerinde SEN bakıyor, Sen aydınlanıyorsun. BENİ kendine ekle ne olur;
-bir iğne bir iplik; gerisi vesaire...

Kapılar açıyor çocukluğum, acıya çıkan sokaklara kapılar açıyor; elleri, Elleri SEN... Kelimelere saldırıyor beynim, beni kendine ekle ne olur. Kelebeklere özgü yaşamlar tadıyorum mutluluk adına, 1 gün, 1 asır, zaman... Ölümler çaprıyor aynadaki yüzüme;
-Korkuyorum!

Beni kendine ekle ne olur,
-Sen Ben ve gerisi vesaire...

[_KajmeraN_]

Müzik: Ferid Ferjat

Suya hasret çöllerimde açışını seyre durdum; eşiğinde, kapında
-el pençe üstelik...

Vestiyer üstlerinde buldum gölgeni, kendimi astım. Saçımdan tutup mutluluğa ekledim ruhumu, güzellemelerim oldu kapı gıcırtılarında ayağa kalkan, gelen SENDİN. Ömrüme yağmurları aldım, sırılsıklam, tepeden tırnağa, taki SEN oluncaya dek ıslandım... Yumuşama aşamasında en çok acı veren kabuklarım, hatta kaldırıp atmak "geçiyor şu sıralar içimden";
-Ama en çok SEN!

Üzerime gül yaprakları dökülüyor, yüzüm gökyüzünde, elimde uçurtmalar... Uçuşuyor sevincim, SEN-den yana/SANA doğru. İpek yumuşaklığında uykular yakalıyorum gözbebeklerimde, huzura uyuyup, yaşama açıyorum gözlerimi. Bacaklarım dünyayı kaldırmaya hazır, göçe hazırlanıyor parmak uçlarım, önümde sahneler kapanıyor, sahneler açılıyor... Camları pembe gözlükler var gözümde, kulaklarım sevinç çığlıklarına daha hassas, duyuyorum, güneş;
-Işıklar yaklaşıyor...

Adımlarını takip ediyorum gölgemin. Düşlerimi sağlamlıyorum mutluluk diyarlarına, altına ismimi açıyorum, üstüne mührün ve en üste imzan... Tutanaklara geçiriyorum hayatımı... Kayıtlar düzenliyorum üstünde resmin olan. Resmine bakıp saçımı düzeltiyorum, kaşımı alıyorum, gülücükler asıyorum yüzüme SANA benzeyeyim diye...
-Aynalar...

Zamanla ilgili kavramları ağırlaştırıyorum saatimde, 4 gün oluyorum 5 gece; aydınlık üstüne 4 gün 5 gece...

Hoşgeldim yeniden... Sana/Bana/kendime...

[_RomantizmA_]

Şiirlerimin uyağı kaydı... Ettiğim lakırdıların üstüne çizgi çekip köşelere atılmanın sonrasındayım. Çizgiler açtım, çizgilerinin açtığı yaraları kapatamadım...

"Gökyüzü göründüğü kadar uzak değil, değil mi anne?". Beynimin sokak aralarında üzerime saldıran canavarlar, can alıcı yerlerimi nasılda biliyorlar... Sen-siz'im üstelik, canavarlardan korkan çocuk tavırlarım var benim...

Çizgiler...
Beynimin algı çıtasını alaşağı eden çizgiler... resimler çiziyorlar bana sade çizgiler;
sade... çizgiler...
Karışık sadelikler.

-Kelimelerim...
-Karışık...
-Resim...

Korkularımı sarıp gül kokulu kağıtlara önüme atıyorlar, tutanaklar hazırlanıyor içinde gizli anlamlar; anlamlarım kayıyor, kayıyorum yokluğun derinlerine... Cümlelerini bırak yollarıma ne olur, tutunmak için cümlelerine cesareti sal damarlarıma,

............................beynim...
-Kemirilmekteyim....

Avuçlarımda 10-42...
Silmek üzereyim kendimi en sevdiğim karelerden, hayat! Resimler... Düşünce durunca acıtıyor, acıyan yanlarıma çivi çak ne olur,
-kanımı boşalt,
-düşünmeliyim!
-Düşüşteyim...

[_RomantizmA_]

Lanet olsun sana hayat!

Her adımda bir engelin beynime geçirilen, geçirilen 25 yıl bilmem kaçıncı ay... Büyüklüklerin bulsun seni hayat, kan bulaşsın gömleğine, darmadağın yıkılası olasın hayat!

Acıların vardı senin, içine şerbet çekip damardan saldığın, salgın acıların vardı senin beynimi kemiren ve bitti denilen yerden yeniden salabileceğin binlerce keder, acı en derinden... Yüreğin yansın hayat!

"Bütün"lüğümü çaldın 13 yaşında, acıdan titreyen parçalar bıraktın içime, parçaladın, öğüttün; anneydin! 13 yaşında büyük olmak bıraktın bir sonraki güne ve sonrakine ve sonrasına... Büyütülesin hayat, çocuk yanlarından alınıp uzaklara salınasın ve acıdan kıvranarak yaşlanasın!

Kanımı boşalttın "şimdi", dondurdun maviye döndü yüzüm, kalbim siyaha, umudum griye döndü hayat; renksiz kalasın!

Tanrım ben kaldıramıyorum bundan sonrasını, bu kadarına hamdolsun...
Yetsin ne olur, bu kadarı yetsin!

[_RomantizmA_]

BuçuK'um yarın göreve başlıyor...

Büyüdüğümü hissediyorum nicedir... Ve hayatın bir oyun olma olasılığını halen düşünüyorum ara ara... Çocuk olamyı bıraktığımızda ben 13 tüm o ise henüz 11'indeydi. Herkes çektiğini bilirya, onun çektiğinide bildim üstelik, dahada acıdım... aynı acı senaryoda, ortak senaryoların kardeş oyuncularıydık... Acıdığında acıdım, acıdığımda acıdı...


Ellerimde baharın konaklama mevsimleri ve kaçırılmış çocukluğun "resmi" hatıraları, hatırımda kalan iki odalı bir dairenin büyük odasında sarılıp ağlamalarımız... Çocuktuk, çabuk geçerdi ağlama nöbetlerimiz oya acılarımız geçmezdi bir türlü... Annesiz, babasız, hatta kimsesiz çok ağladık kavun içi renkli ama nedense siyah gelen odalarda...

Sonralarında bizim lamba kırma merasimlerimiz... Holde -parasızlıktan top yapılan- çorapla yapılan maçlarımız. Kırılan lambalar...

Ve kömürsüz geçirilen nice kış, aynı battaniye altına saklandığımız utangaçlıklarımız...

Ben daha büyüktüm sanırım, acının ona bulanan tarafları nedense beni acıtırdı... Dedimya aynı senaryoda kardeş karakterlerdik... Seçim hakkımız yoktu -ki olsa eminim aynı kişileri seçerdik- aynı anne babadan dünyaya gelmek ve ortak acılarını çeken iki çocuk olmak dışında da ortak bir yanımız yoktu hani... O pratik bir zeka, umursamaz gözükürdü, öyle öyle ya çocuktu anlamaz sanılırdı... Anladığını da anlardım, ağladığınıda... Bense durağandım... Çok kere onun yanında da ağladım...

Ve dövdüğümde oldu... belki içimin temizlenme vaktidir... O çocukça yüzündeki sevgi ve "ben sana bişey yapmadım, ortak acıyı beraber sırtlıyoruz" ifadesindeki bakışını hiç unutamadım ve hatırıma düştükçe halen ağlarım...

ve şimdi büyüdü buçuk!

anadan yarım, sevgiliden buçuk kalan, senaryomu paylaşam kardeşim büyüdü... yarın ilk günü belki...

Sebat güzel kelime! Ütüne dua eklenip yenildiğinde TAHSİN olacak biliyorum! Hayat gülecek biliyorum, ve biliyorum HİÇ BİRACI SONSUZA FEK SÜRMEZ!

Allah utandırmasın... Ve benden çok sana, BİZE yardım etsin kardeşim...

özlendin! Sevilensin; belkide EN ÇOK!


Ve son söz... Ahmet Kaya- Kendine İyi Bak!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 10.01.2010 - 23:45

[_RomantizmA_]

Sustuğun her hayatın üstüne, üç noktalı yorumlarım eklenecek...
Sustun;
-Sustum!

[_RomantizmA_]

[...den Sonrası/SEN] - Yollar...

Erzurum Bursa arası mutluluklarım var avuçlarımda... Yan koltuğumda küçücük bir bedende mutluluğum.

Depresyon ertesi şizofreni diye düşünmeden yola koyulma vakti; Erzurum... kendi gözlerimde, UFAKLIK! Yollar...
-huzurla konuşuyorum!
Ve dizlerimde huzur uyuyor... Uyandırmamak adına Nefes alamıyorum...

İnegöl... Boyumdan büyük kent... Pazarlarında mutluluk satın alabildiğim tek ilçe, bir çift çorap; Pembe...
-Düşüncem gibi!

Ve dönüşler...
Başkent oluyorum otobüs koltuklarında, Eskişehir kokuyorum, Afyon!

Küçücük avuçlarda yenilen mutluluk; peynirli gözleme... Saat sabaha karşı 6; Merzifon'da tarih kokuyorum, Ufaklık! 9. yıl, bilmem kaçıncı ayki tanışıklığım; telefona kaydediyorum sevincin resmini...

Hayat üzerime Erzurum-Bursa; Bursa-Trabzon arası keyif yüklüyor... Yollar Trabzon'a çıkıyor, Ayrılık...
-Trabzon... Kavuşmak ve ayrılmanın iç içe geçiştirildiği küf kokulu şehrin/m...

Yeniden Hoşgeldim(n)!

Şarkılar getirdim saçların kokan, alnındaki ter kokan şarkılar... Yol şarkıları, hüzün ve sevinç kokan... şarkılar getirdim:
-Cansu Koç-Akşamlar

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 02.02.2010 - 12:39

[kübra]

Yoruluyorum, hayat zor geliyor. Bu bünyeye iki kişi fazla geliyor. Biri tüm gücüyle isyan ediyor, haykırıyor. önüne gelen herşeyi yakıp yıkmak istiyor. Diğeri ise herşeyi kabulleniveriyor. En acı veren şeyde bile mutluluklar buluyor. Bir anda , mutluluğun tam ortasında isyanlar başlayıveriyor. İsyanları ise mutluluklar bölüyor. Kimi zaman sadece mutluluk öne çıkıyor, kimi zamansa isyandan başka birşey olmuyor. İki kişi fazla geliyor...