bu konuya 114 yanıt verildi

[_RomantizmA_]

Hayat Üzerine Programlama

...den sonrası başlangıç!/SEN
Kendi bağımsız anlamıma cebirsel eklemeler yapıyorum, sonsuzluk göz kamaştırıcı ve yorucu kendimden SEN'i çıkarmaya çalışmak... Hataya matematiksel anlamlar yükleme gayretindeyim, gayretim acziyetim...
-Komutlar!
2000 Eylül-Başla/Giriş


...den sonrası koşullar!/SEN
Önemli: Kontrol altına alınamayan her bir şartın sonucu hüsranla bitebilir. Tüm şartlar SEN katılıp değerlendirilmeli, sonucu BİZ'e çıkarma çabasında yorgun beynim. Eğer kelimesinin kontrol amaclı kullanılması ne garip!
-Komutlar!
24 Ocak-Kontrol Edilebilir Aralık


...den sonrası döngüler!/SEN

[_RomantizmA_]

...den sonrası! [Mavi]



Aklımda olmayan senaryoların senaristi bir yazar, beynimin kapalı çarşılarında hayal tüccarı satıcılar... Parasızım üstelik... Tehditlerle çalınan anılarım, karşılığında istemediğim acı veren senaryolar...
-Korkağım üstelik!


Mavi!
İçimdeki kan rengi... Kanımın asıl rengi mavi!
Ruhuma geçirilen bıcak, buz mavisi...
Mavi; kelimelerin anlatamayacağı tek renk...
Soğuk yüzlü ölü bedeni; mavi...
En sıcak, en soğuk mevsim!


Bileklerimden mavi akıyor korkuyorum, geçtiğim karanlık sokaklarda mavi yaratıklar; uzun burunlu, çarpık bacakları olan mavi insanlar... Odadan odaya maviler üzerinde taşınıyorum ve mavi tabutlarda taşıyor insanlar ölüleri... Geceden kalma karanlık maviler...
-Ardıma bakmaya irkiliyorum...


Dilimde mavi bir tat,
sebzeler... yenilebilir mavilikte acılıklar,
erzurum ağrı arası bir mavi mesefasi...
Mavi bir kapı önümde açmak açmamak arasındayım!
-Araf!


Aynada mavi gözler izliyor beni, banyolar karanlık... Mavi jilet, köpük mavi üstelik...
Aynalardan kaçıyorum, duvarlara çarpıyorum avcuma aldığım beynimi...
-Mavimsi lekeler...

Vücudumda mavimsi yaratıklar geziniyor, parmak aralarımı sıkıyorum... Dizlerimde mavi bir sıcaklık...

delirmek arefesindeyim... Tımarhaneler mavi, tımarlı üstelik! Açık, soğuk, buz mavisi! Sokaklarda mavi ateşler yanıyor, perdeler ardına saklanıyorum, yorganım!
-Yorgun maviliklerim!

Psikologlar mavi, ilaçlar mavi... Renkler, rakamlar, mevsimler, aylar ve günler.... Mavilere çarpıp mavilerden kaçıyorum, mavilere yakalanıp mavilerden uzaklaşıyorum...

Göğsüme mavilikler yerleşiyor kurtarın ne olur! Aklımın bıcak sırtı bir renk, maviye kesmiş ayaklarım acıyor...
-Korkuyorum!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 20.03.2010 - 16:45

[_RomantizmA_]

...den sonrası! [Korku]

Dinim bulanıyor yemin ederim... Kutsal kitabını unutmuş bir fahişeden beterim, bir tanrı yanılsaması var aklımda.
-Dinim dolanıyor yemin ederim!
İnancım ayaklarımın altında kirleniyor, bağırışlarım küfür oluyor, küfre batıyor ömrüm...

Bir deniz var uzakta değil üstelik yanı başımda, çöllerin orta yerinde yeşile çalan tonlarda avaz avaz içebildiğim bir deniz... Yanılsamalarım olmasa yüzmeyi isteyebileceğim bir deniz var. Tımarhaneler kurulu orta yerinde; suyun üzerinde gezen beyaz boyalı, ahşap tımarhaneler...
Tımarhaneler; tımarsız hastaları taşıyabileceğim beyin göçü yolculuğum. DİNİM dolanıyor yemin ederim... tanrıyla hesaplaşmak istiyorum, oysa adaletti biliyorum...

Yeşile çalan tonlarda tuallere çizilmiş senaryolar,
yazılardan vazgeçmiş bir yazar,
-sahnelerim dar geliyor... Boşluklar arıyor akıp gitmek üzere ömrüm, ölüyorum!

Önümde derin yarıklar var, iyi bakın çöküyor dünya, sular çekiliyor; bir tek tımarhaneler kurtarıyor insanları, sular tımarhanelere taşınıyor... tımarhanelerden sular taşıyor...

Parmak uçlarımda gri tonlar beliriyor, ağzı alev saçan keskin sesli yaratıklar çıkıyor parmak uçlarımdan kurtarın ne olur...
-Dinim bulanıyor yemin ederim...

Üzerimde bir bulut, bir dünya kurulmuş, omuzlarımda mavi benekli, siyah saçlı insancıklar oturuyor, beynimi kemiriyorlar,
-yardım edin ne olur!
Ardım sıra ayak sesleri duyuyorum, susuyorum sarı çizgili boşluklarda, yol kenarlarında sessizce ölüler bakınıyor gözlerime, üzerime yürüyen birileri oluyor mutlaka her sokakta...
-Yanılmıyorum yemin ederim!

En yakındaki tımarhanenin telefon numarasını ezberimden çevirip, sular çekildi diye haykırdım bugün, ne olur kurtarın diye haykırdım üstelik, inandıramıyorum, kefil olun bana ne olur. Ahizeler üzerime saldırıyor, kulak zarımı deliyor her kelime, kelimelerde boğuluyorum, çöllerde boğuluyorum... Okijen..

-Oksijen bulun bana ne olur...

Damarlarıma nikotin enjekte ediyorlar, kanımın vücudumdaki hareketini izliyorum korkarak, beynim uyuşuyor... Karanlıklara bürünüyor önümdeki deniz, çekiliyor tımarhanelere doğru, düşüyorum, kalkıyorum, vazgeçip, koşuyorum.
-korkuyorum...

[_RomantizmA_]

...den sonrası! [AÐRI]

İçime katıp şehri çöplüğe ulaştırmak istiyorum... Bir sel yıkıcılığı hayal ediyorum ruhumda, dağıtsam ayrılığın, AÐRI'nın şehrini keşke... Ağzımda kar soğuğu var,
-Çocukluğum!

Dilime yerleşen nikotin tadından sıkılıp, paket kırma arafesindeyim... Bir şehir hayal ediyorum, darmaduman, dağınık, harabe... Bir şehir ruhumu benzetiyorum, ruhuma benzetiyorum...
-AÐRI!

Dışımda yıllar akıyor, içimde geçmek bilmeyen saniyeler... Telefon tuşları,
-Aşınmış aşinalıklar...

Yeniden inşa zamanlarında binalar yıkıyorum... Yıkılıyorum...
Dilimde kar tadı var...
-Çocukluğum!

-( D ) üşüyorum!


NOT: Çökeleğinden ayırmak için dinlenmesi gerek ruhumun!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 16.04.2010 - 00:24

[_RomantizmA_]

Soğuk nefes...

Cam kırığı karanlıklar...

...den sonrası nehirler akıyor çatlamış yataklardan. Dağ ardları karanlık, karanlık yataklar... Avuçlarımda pembeye çalan mavimsi lekeler, lekeye bulanmış dilim; dilimde ekşi tat, ayaklarımın altında cam kırıkları...

-Karanlık senaryolar...


Satılık tiyatro biletleri ve yazarı şekilsiz oyunlar. Şehrin orta yerinde süslü, gelinlere özgü çiçeklerle bezeli sıradan oyuncular; sıradan oyunlar... Sadist senaristler, acıya bulanmış kalemler satılık tezgahlar, topal tezgahtar... Sehirler var yolların iki yanını kaplayan, otobüs camları, yolcular... Şehirler, kalabalık mavilikler.

-Tiyatrolar...


Perdeden kalkan kuş aynı perdeye konmaya hazırlanıyor; çırpınışlar. Çalıntı birer gülüş, yüzler; yalancılar... Yanlız kendi yalnızlığını saklayan kalabalıklar. Ölüm... Şehrin orta yerinde ölü yaratıklar; anlaşılamazlar. Matem havası, güneşli günler, ölüme uyuyan, ölümden kalkan, ölümden korkan çocuklar... Şehirn orta yerindeki mutluluklar, sadece kuşlar...

-Kuraklık!

Bozuk saatler duvara yaslı, tik tak.. Olduğu yerde sayan zaman, saniyeler yanmış meyve kıvamı acılıklar... Bellek karanlık sularda belirsiz şekilleri kovalıyor ve ölüler suluyor çiçekleri, ölüler top oynuyor, sabah pencereyi açan ölüler, kapanan kapılar... Har yanımızda, şehrin en orta yerinde boğazından asılı mahkumlar; bilmeden ölüye dokunan ölüm korkakları... Beyne en yakın yaşam, şah damarı...

-Nehir...

Sel şehri götürüyor insanlar eşya kurtarma derdine düşmüş, 3. kattan bir bebek bağırıyor, yaklaşan bir kıyamet var. Delirmiş zamanlar... İnsanları tımarhaneler kurtarıyor, delirmenin keyfi sarıyor nehirleri, tımarhanelere sürüklüyor herkesi...

-Tımarhaneler...

Siyah sokakların en beyaz köşeleri ve her insan kendi deliliğini diğerinden saklıyor, aynada kendiyle konuşuyor ve geceleri her insan ardındaki ayak seslerini dinleyerek ürperiyor... Her insan çıktığı merdivenlerde tanımadığı bir elin ayağını tutuşunu izliyor.

Karanlıkta belli belirsiz şekiller; deliler!

[_RomantizmA_]

[...den sonrası/diNim bulanıyor]

..boşluk hangi avcumda ve neden belli bir şekli yok?

Karanlıktan mı korkan insanlar, karanlık mı korkutur bir yanımızı? Yalnız mıyız hep?

...ve neden bulutlar var?

Şimdi cehennem mi taşınıyor yeryüzüne...

Taşan nehirler kimin hizmetinde? Hizmetkar kim?

Hayat neden oyun oynamayı sever? Oyuncak kim?

[Muziçko]

-Karanlık senaryolar...


Satılık tiyatro biletleri ve yazarı şekilsiz oyunlar. Şehrin orta yerinde süslü, gelinlere özgü çiçeklerle bezeli sıradan oyuncular; sıradan oyunlar... Sadist senaristler, acıya bulanmış kalemler satılık tezgahlar, topal tezgahtar... Sehirler var yolların iki yanını kaplayan, otobüs camları, yolcular... Şehirler, kalabalık mavilikler.

farkını konuşturmuşsun hocam bu yazı süperr olmuş

[Bulutsuzluk]

Biraz önce kendime bir iyilik yaptım. Bu iyiliği sahiden kendim için mi yaptığıma ise halen inanamıyorum. Ama yaptım. Anlık hissiyatımı söyle özetleyebilirsem şöyleki; Bazen insanın aklından geçenleri tahmin etmek istersin, sonra utanırsın, sonra gurur duyarsın kendinle, bu gurur anlatılır bir gurur değil, o yüzden bunları yazarken yazmış bulunduğumu düşünerek gurur duyduğum bölümüm çıkarıyorum. ahh evet bu bana bir kitabı anımsatıyor. Bu bana ait değil galiba. Oysa kendim için yaptığımı düşünüyordum iyiliği, bir yerde hata yapmış olmalıyım, gölgeler bugün daha ışıltılı, ya da boyu kısalmış, evet bugün elektrik direği diktiler, yolu daha bi aydınlatsın diye, sanki çok lazımdı, beni niye düşünmemişler ki, ama suç benim, şimdi bunları yazacağıma gidip o elektirik direğindeki lambayı kırsana ben, sonra tüm şehrin ışıkları ile birlikte yok olsam ben, Aaaa ne oluyor bana, ayrıca kendimi çok yorgun hissediyorum. İnsan kendi için bir iyilik yaptığında bu şekilde yorgun düşüyor demek,

bu devran bildiğim devran değil.
bu alem anlatıldığı kadar büyük değil,
yok bildiklerim,
var söyleyeceklerim,
belki göz göze geliriz.

Bu mesaj Bulutsuzluk tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 08.06.2010 - 00:28

[_RomantizmA_]

elimde tamamlanmış yapboz... Başarı korku verici...

Her parçanın bir yeri mutlaka vardır, düşünüp yerleştirdiğin yerden tek bir parçayı ayırmak sonucu değiştirir.
-Hayat matematiktir!


İnsan ilişkilerini beceremeyen aylak bir yazar olmak gerek bazen ve kanla kazanılır büyük zaferler ve tarihe kanla yazılır. Elinde kalemden başka silahı olmayan sade bir gölgeden ibaret olup, gerçeğe meydan okumak gerek bazen olmayan meydanlarda. Meydan olmak vardır...
-Hayat edebiyattır!


Hangi kefenin daha fazla yük taşıyacağını ölçmek bilimsellik ister oysa yaşamak kontrolsüz deneyler gerektirir. Ürkek, korkak, denemeler...
-Hayat fiziktir!


Hangi karışımın mide bulandıracağını bulmak zaman alır. Beher gereksizdir, katılan duygular bozulan metabolizmalara neden olur. 1 mol acı hiç bir zaman derişimi artırmaz bazen ve bazen deneylerde gözardı edilecek değerleri içermesi normaldir. ki hayat KİMYADIR!


Mesafeler arası limit, türev hesabından bağımsız hesaplanabilir çoğu kez ve çoğu kez sınır çizgileri noktalarla belirtilir. Hata riski fazla noktaların sıklaşması durumuna çizgi denir ki hayat en çok GEOMETRİDİR!


Hangi tımarhanenin camı açılsa içimden kaçan beynim oluyor. Kapalı perdeleri aralamak çoğu kez gelmez insanın aklına ve delirmek bazen zekilere özgü bir erdemdir. Ev adresi istendiğinde herhangi bir tımarhanenin yerini söylemek cesaret gerektirir. Kör olmalısınız ve karşındayım diyebilmelisiniz... Hayat TIMARHANEDİR!

P.S: Kutlu Ay Resmi...

[_RomantizmA_]

[...den sonrası]/bozkır

Yeşil ardı bozkır kuraklığı ve hayat koyu renkler arasına salıveriyor tüm ömürleri. Hiç bir su sonsuza dek akamıyor ve hayat yağmura muhtaçlığına kızıp bozkırlara doğru sürükleniyor sürekli...

-Renkler...
Resimler karışık kuraklıklara doğru koşuşturuyor. Pembelerimi özledim; "Pembeler içinde uçuk mavi" durabilmeyi, hayata yeşilden bakmayı özledim...

Yorgunluk oluyor aradaki mesafeler.
-Adana...
Yorgunluk oluyor 4-5 harfli şehirler, nefes alamayışım oluyor sürekli. Yaklaştığımda şehirler çekip alıveriyor pembelerimi elimden ve bir başına bozkır ortasında mavi olmak kalıyor sürekli bana...

Hayat inadına şekil yapıyor. Çizdiğim resimlerin bir tarafı sürekli başka ellerde şekilleniyor;
-Büyüyorum... Bir yanımdan uzaklaşarak büyüyorum; Yollar büyütüyorum, özlemler, karışık intihar senaryoları, "alaca karanlık kavuşma hayalleri" büyütüyorum...

Sigaradan kalan zamanımda pembe çiçekler arıyorum bozkırlarda; bayburt soluyorum, bayburt oluyorum uzaklaşıp pembelerimden...

Sonrası soğuk; çok soğuk oluyor mesafeler...
-Başedemiyorum!

[_RomantizmA_]

Yolların sonu hazirana çıkıyor hep; dışardaki sonbahara inat...

Takvimlerden yapraklar düşüyor ve inadına küçük kalıyor ruhum, inadına UFAKLIK... Kalemler tüketiyorum, yollar, yolcular, dışımda yeşili kaybediyorum; içimde PEMBE-Mavi saraylarda Haziran yetiştiriyorum...

Hoşgeldin Haziran; Sonbahara inat Sana, Bana, Bize hoşgeldin...

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 23.10.2010 - 15:25

[_RomantizmA_]

[...den sonrası]/Senaryolar...

Arada sayfaları eksik gibi gözüken senaryolarda oynuyorum bu sıralar ve anlam veremiyorum oynadığım oyuna... Dışarı çıkmadan içeri giriyorum, yada çıktığım kapıdan geri dönmeden hayatın akışını izliyorum...

Dışarda koca koca canavarlar, içimde saklı bir UFAKLIK.. Pembe-Mavi kalemlerle çizili bir çocuk içimin mahzenlerinde ağlıyor.
-Sus oluyorum!

Unutmaya yüz tuttuğum sahipsizlik hissi avcuna alıyor ruhumu. "Yalnızım" diyorum, yalnız yürüyorum ve ilk bulduğum kelimeden aşağı atıyorum kendimi, beynimin zemine çarpışını seyrediyorum sonra, sonrası kalabalık bir karanlık...
-"Beynim" acıyor!

13lü yaşlarda aşina olduğum tatlar yerleşiyor dilime, iğrenç bir sarı, iğrenç bir duman; göz kapaklarım yanıyor. Göz bebeğime nikotin yerleştiriliyor ve menzile varmadan ağlamamam söyleniyor...
-Ağlıyorum!

Korkunç kokuları olan iğrenç sızılar ekleniyor göğüs kafesime, damarımdan boş hava enjekte ediliyor, kesilen nefesim oluyor; konuşamıyorum... Sülietlerin kayboluşunu seyrediyorum hayatımın duvarlarla örülü pencereleri ardından...
-Göremiyorum!

Sanırım yeniden mevsim haziran ve ben doğuşumun sancısını da kendim çekiyorum, 26 yıl önce yaşadığım doğum sancımdayım... Geldiğim dünyanın farklı oluşu korkutuyor sanırım cesaret yanlarımı... Bazen oluyor kaldıramıyorum, inadına koşuyorum bazen ve düştüğüm oluyor en çok bu aralar... Lal oluyorum çoğu kez zamanın çıkmaz sokaklarında, görünmez oluyoruz, üzerine basılan, geçilen, solgun bir çığlık oluyorum resimlerin en orta yerinde; İnadına "Buradayım" diyorum...
-Duyulmuyorum!

Ve hayatın senaryolarındaki esprileri kavrayamama aşamasındayım... Mavilerimi özledim en çok bu aralar, sıcak mavi avuçlardaki pembe tuzu, karanfil kokusunu, erzurum'da şehircilik oynamayı, trabzonda yokuşları... Hayatın sarı, siyah sokaklarında -ki nefret ediyorum sarıdan- işlemediğim suçlardan dolayı polislerden kaçma aşamasındayım. Ateş etmeyin diyorum, yalvarıyorum...
-Öldürülüyorum!

Sade zaman farkları oysa yaşadığım... Geldiğim zaman kapıların açık olmamasını anlıyorum çoğu zaman, aceleci tavırlarım parmak uçlarımdan çekiyor tüm sinirlerimi... Ve üşüyorum;
-Ne olur gömün beni!

[_RomantizmA_]

Kelimelerin beynimde delirdiğini nicedir hissediyorum ve bilinmedik bir çaresizlikle, kavuşmak adına hayata susuyorum... Pembeler biriktiriyorum ruhumda, karalıyorum kendimi çoğu zaman ve yoruma muhtaç kalıyorum...

Hayatımda düzenli bir düzensizlik var... Biliyorum ve bilmek yetmiyor yazılanı değiştirmeye. Dediğimiz gibi "hayat" oluyor adı ve elime almaya çabaladığım yuları çekiştiriyorum toy seyisler misali...

Beynimde kelimeler, yanardağdan beterim. Susuyorum, kendime, sana, bana, Bize susuyorum ve susarak maviler yetiştirebileceğime inanıyorum üstelik... yemin ederim değişmiyorum!

Kolumdan tutulsa, sokak aralarına çekilebilecek çocuk kadar çaresizim, korkularımdan kaçarken girdiğim sokaklarda Tanrı silueti arıyorum. Zamanda takılmamak için evden çıkamıyorum bu sıralar ve saatlerin çakılı kalmasını aşmak için uyumak istiyorum, saniyelerin acı çığlıklarında çakılı kalıyor gözlerim...

Dilimle yakalıyorum uzaklığın çığlığı, gözlerimin altında biriktiriyorum mesafelerin açtığı boşluğu, kilo verip zamandan çalarım diye düşünüyorum... Kapalıyım nicedir ve nedenini bilmiyorum ama yağamıyorum! Ağlamak güçlülere özgü sanırım, ağlamaya güç bulamıyorum...

kafamın arka kısmı karıncalanıyor nicedir, nicedir karanlıktan korkuyorum... Deprem sonrası şoklarda buluyorum kendimi; uzun, uzak sokaklardan bir çocuk çığlığı duyarak uyanıyorum, yorgan altına saklanıyorum... Delirdiğime inanmamak için, yanıldığıma inanıyorum...

Hayatın enkazında kaldığımı düşünüyorum bazen ve çıkamamaktan korkuyorum; avuçlarımda küçücük bir kız çocuğu; sesi beynimde çınlıyor ve susmasın diye yaşıyorum...

Hayata 9 ay kala doğum sancılarımı yaşıyorum sanırım ve biliyorum Allah Azze ve celle...

(Unutma Aykut: Men talebe ve cedde vecede (Hadis) )

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 05.12.2010 - 03:31

[_RomantizmA_]

Bütün kitaplar yavan, bütün şiirler soluk, bütün şarkılar ahenksiz. Zirvelerdesin, büyük mustariplerin, büyük ermişlerin, büyük ruhların kanat çırpdığı zirvelerde. Ve kendimden utanıyorum, ben toprağım, sen arş. Ben ten'im, sen gönül. Ben alev'im, sen ışık. "Ben sen'im" diyorsun. Saçlarımı okşamak istediğin zaman, kendi saçlarını okşa..

Jurnal - Cemil Meriç

[_RomantizmA_]

Yeniden sayfalar...
Yaralarımı kapamak adına sayfalar örtüyorum üzerime, kağıt altından gülüyorum, ağlıyorum... Karmaşık duygular içindeyim; günü belli olmasa da haftası belli olan nikah tarihim bile var kağıtlara yazabileceğim:
-Şubat'ın İlk haftası 2011...

Şükürlerim var elimde, artık daha sıkı kapatabiliyorum avuçlarımı ve umutlarımın avuçlarımdan alınmasına daha az müsade ediyorum artık. Takvimlere bakmayı bıraktım bu günlerde, hangi tarihte olduğumun önemi yok niyeyse, kah haziran oluyorum kah "ocak 24" sonrası önemsiz tarihler, önemsiz zaman aralıkları veya hüzün hangisini kabul ederseniz işte...

Kar yağmasa da dilimle kar yakalamayı öğrendim artık... daha bir dayanıklıyım annemin yüzüne kapatabildiğim telefon sonralarına, soğuklara daha bir dayanıklıyım artık. Ara ara babamı özlüyorum, babamı görüyorum rüyalarımda... Yokluğunu daha fazla hissedip daha az acıyorum; seviniyorum onun adına, mutlu oluyorum ve özlemi iyice beynimi kemirdiğinde sarılıyorum telefona... vefasız oluyorum, vafa soluyorum telefonun diğer ucundan... Sessizce ağlıyorum...

Mevsimleri es geçiyorum nedensiz, zamana geç kalıyorum, parmak uçlarım daha az acıyor, daha az yazıyorum, daha az sigara içiyorum, gülücüklerim var yüzümdeki duruşlarına alışmaya başladığım...

26 yıllık uğursuzluğuma uğur sayılabilecek kocaman bir "UFAKLIK" var her yanımda. Yollarım, tarihlerim, kağıtlarım, sayfalarım, acılarım, umutlarım, hayallerim... Yakalamaya çalıştığım kar tanesi oluyor yer yer, alnımın ateşini alan anne şevkati kimi zaman, kahkahalarım oluyor, gülücüklerim... En çok annem oluyor...

-Konuşamıyorum...

Gelişine hazırlık yapıyor günler buralarda, havalar ısınıyor kışa inat, yollardan kar kalkıyor, çocuklar sokaklara çıkıyor kutlamak adına. Kokusu Trabzon'a çalan Bayburtlar yaşıyorum. Gönlümde bayram hazırlığı, elim ayağıma dolanıyor, nefessiz kalıyorum, kalbim sıkışıyor... Sonrası kavuşmak adına çekilen yalnız yalınlıklar...

Tanrı'ya pazarlığa oturuyorum; rest çekiyorum, şükrediyorum, ağlıyorum, gülüyorum. Ve var olduğunu daha fazla hissediyorum bu günlerde. Tanrı tarafından seviliyorum; biliyorum!

[_RomantizmA_]

[...den sonrası] / Uzak

Zamana hükmedemiyorum; susarak özlüyorum!

Çığlık oluyorum çoğu kez; kendine hapsolmuş uzak, yetim bir çığlık... Düğüm atıyorum dilime; beynime düğüm atıyorum düşünememek adına...

Kendi dehlizlerimde dilimi asıyorum; Susarak özlüyorum!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 16.02.2011 - 04:36

[_RomantizmA_]

[...den sonrası] / Med-Cezir

Başka türlü yakıyor içimin yangını.... Suyu yakacak kıvama gelince çıkarıp içimden hayatın orta yerine bırakacağım! Yalnızca "huzuru" alıp heybenize kıvamı pembeye çalan diyarlarda bekleyin kıyameti...

Duvarlar üzerime yıkılıyor ben uykudan yeni uyanmış oluyorum... Anlamsız sesler duyuyorum, ardım sıra ayak sesleri geliyor yıkıntıların ardından. Başka türlü bir kıyamete hazırlanıyor beynim. Sular altında boğulmak üzere olan bir çocuk haykırıyor, bir çocuk nefessiz kaldığını haykırıyor; bir başka çocuk yarısı yanmış vücuduyla üzerime doğru koşuyor... Yaşlı bir kadın parmak uçlarındaki acıyı enseme saplamak üzere geliyor; tahminimce lise çağlarında olan bir başkası ateşler arasında dans ediyor...

Başka türlü bir kavuşmaya hazırlanıyor Mevsimler... Karlar altında kızıl bir çiçek açıyor, bir başkası okyanus ortasında.
-Yaza az var!

[_RomantizmA_]

[...den sonrası] / İçim içime sığmıyor…

EVA;
Ruhuma geçirilen bıçağın çıkarılışından sonraki acıyı yaşıyorum… Kanamalı bir yalnızlık ruhuma geçirilen ve kanayan yanlarıma zamanı basıyorlar, acıyorum! Zaman hesaplamalarımdan elde kalan hep şehirler oluyor. Otobanlar geçiriliyor göğüs kafesime, duvara asılı gözbebeklerimde akrepler geziniyor bu günlerde. Takvim yapakları daha bir sıkı yapışıyor duvara, uzak-soğuk günlerde asılı kalıyorum… Beynime koyu-itici harflerle beklemek yazılıyor oysa ben zafere bayrak çekmek istiyorum sıcak pembe-mavi zamanlarda…

Kanımın özleme akışını seyrediyorum saklandığım pencere arkalarından, saklandığımı sanıyorum; Yanılıyorum! Kimliği belirsiz ellerden çıkacak ilk kurşunun hedefi olmakla, kendimden kaçmak arası karanlık düşüncelerde boğuşuyorum; Boğuluyorum bu günlerde… Çıktığım yollar mutlaka bakıma alınıyor veya arıza veren araçlarda buluyorum kendi leşimi. Mahallenin en sevilen çocuğundan çaldığım gülücüğü yerleştiriyorum yüzüme geçip aynanın karşısına, kalabalıklara karışıyorum kendi yalnızlığımı çantama alıp. Kendi elimi sıkıyorum ruhumun daralması geçsin diye, monologlarda kaybediyorum göz kapaklarıma çöken yitik düşlerimi.

Tanrıyla konuşuyorum bu günlerde, pazarlığa tutuşuyorum. Nem varsa “var adına” verip SEN almaya çalışıyorum; yoruluyorum. Nefes alışlarım yavaşlıyor, katar katar siluetler geçiyor zihnimin en işlek noktasından; Hissizleşiyorum! Gölgem en ıssız sokaklarda terk ediyor beni; korkuyorum… Mola verdiğim duraklarda meydanlar yanıyor, bir kuş kendi bedenini deliyor bir başkası boşluğa bırakıyor kendini… Kirli sakallarıyla çocuklar önümü kesiyor, umutlarımı istiyorlar zor kullanarak ve ne zaman bir silah arasam kendi elimi bulamıyorum. Renkleri özleyince resmine bakıyor, umut etmem gerektiğinde kaleminden dökülenleri içiyorum, damarlarıma enjekte ediyorum bal rengi gözlerini cesaretten yana acziyetime ilaç olsun diye…

Ve ben biliyorum büyük zaferlere sadece direnenler ulaşıyor, içinin kanını kağıda boşaltanlar değiştiriyor tarihin akışını ve sadece gülmekle eriyor en büyük dağlar… Dilindeki umutsuzluğu jiletle kazı ve güneşi içine çekip bekle EVA; zaman zafere gebe!

[_RomantizmA_]

Günün Özeti...

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 13.04.2011 - 19:37

[_RomantizmA_]

[...den sonrası]/Demir atmak






uzun-uzak bir liman; beynim... Kelimelerin işgalinde kalabalık susuşlarım, dağıtılmış lirikler kalıyor orta yerlerde her taarruzun ardında, ardınsıra yıkılıyor içimin kaleleri, her köşeden bir harf geçiriliyor göğsüme...

Kilometrelerle ölçülüyor zaman, saatler koluma ağır geliyor, ruhum sana havalanma peşinde...

Bilet kalmamış oluyor hangi araca binsem ya da son tren asırlar önce kalkmış oluyor sana giden. Hangi durakta dinlensem aklımın uçurtmalara iliştirilip uçurulduğuna şahit oluyorum. Her sokaktan şarkılar açılıyor taciz ateşi niyetine, dilime yerleştirip "Lili Marlen"i siper alıyorum...

Gemiler uzak limanlardan hasret yüklenip geliyor ve üzerime boşaltıyor tüm yüklerini... Yönümü bulamıyorum...

Aynada senin yüzüne bakıyorum yaşadığım saçma-salak zamana inat. Sen varmışsın gibi zamanın kilometrelik kaldırımlarından daha hızlı koşturuyorum eve dönüşlerde. İki kişilik kahvaltı masaları hazırlıyorum, şekersiz çay dolduruyorum bardağına;
-siyah!

Yağmurları geçirip sırtıma bulduğum ilk okyanusa bırakacğım kendimi,
-kendimden-sana/senden-sana taşınmak adına...

herhangi bir iskelede bekle STERLİCYA; Pembeye boyat saçlarını, inadına pembe olsun... BİZ olmanın zorluğunun inadına eline geçirdiğin en basit torbaya "24 ocak" doldur, "haziran" ekle, "uçurtma telleriyle topla saçlarını"...

Bölmek suçundan içeri alınma olasılığını sil aklından "Erzurum-Ağrı-Trabzon"dan oluşan haritalar çiz, komşu ülke yap "Bursayı-Ankarayı"; şehirler arası yolları en ana renklerde(Pembe-Mavi) çiz. Yerde bulduğun herhangi bir kağıda "karakoç'un Geleceğim"ini ekle...

Diline umudu ekleyip bekle EVA...
-Vakit vuslata gebe!