bu konuya 4 yanıt verildi

[...:öslem:...]

NEFİS BİR YAZI ...YİNE CAN DÜNDAR'DAN!!!!!!!!


Karanlıktaymışlar.

İki embriyo, bir ana rahminde...

Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde...
Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece...

Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş.

Elleri, ayakları belirginleşmiş.

Gözleri çıktıkça meydana,

İkisi de çevrede olup biteni fark etmiş...

Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu...

Sıcak, ıslak, sevgi dolu...

'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki' demişler, '...bize ne mutlu...'
Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler.

Bu kar anlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler.

Onları besleyip büyüten kordonu fark edince

O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler.

Sonra başlamış bir varoluş tartışması:

'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler...
'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi.'

'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin
ki...':

'Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inancı bizi rahatlattığı için
uydurduğumuz bir şeydir.'

Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler.
Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler.

Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların...

Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın...

Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;

Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek.

'- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış

ikizlerden biri efkarla...

'- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım ki daha
hayata...'

'- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan

sonra hayat vardır.'

Sormuş karamsar olan:

'- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek. Ondan sonra

başımıza neler gelecek?'

Şiirle cevaplamış iyim ser olan:

'Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok
seferinden...'

Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış.

Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış.
Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar.
Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar.

Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,
Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar.

Bu bir CAN DUNDAR Yazısıdır,

hayatı sadece dünyadan ibaret sananlar gibi,
yaşamlarının sadece ana rahminde olduğunu ve
doğunca öleceklerini sanıyorlar..

Kimbilir belkide bizde

yanılıyoruz onlar gibi..

Ölünce ölmüş değil,

belkide doğmuş olacaz..

Nerden bilebiliriz ki!

[kılıç]

Ölüm bir başlangıç;"İnsanlar uykudadır,öldükleri zaman uyanırlar"diye bir hadis var...

[nil_law]

belkıde hep orda kalmaları daha mutlu edecektı onlar:) hayatın acı tatlı yanlarını onlarda görsun bakalım

[...:öslem:...]

Be Hey Dürzü

Ne ararsin TANRI ile aramda!...
Sen kimsin ki orucumu sorarsin?
Hakikaten gözün yoksa haramda
Basi açiga niye türban sorarsin?

Raki, sarap içiyorsam sana ne.
Yoksa sana bir zararim, içerim.
Ikimiz de gelsek kildan köprüye,
Ben dürüstsem sarhosken de geçerim

Esir iken mümkün müdür ibadet?
Yatip kalkip ATATÜRK'e dua et.
Senin gibi dürzülerin yüzünden,
Dininden de soguyacak bu millet

Isgaldeki hali sakin unutma.
ATATÜRK'e dil uzatma sebepsiz.
Sen anandan yine çikardin amma
Baban kimdi bilemezdin serefsiz.

Neyzen TEVFİK

[_VenüS_]

" Sus yüreğim.. Feryat etme.. Çığırtkanlara yaraşır bu yaptığın, bir de küçük kız çocuklarına.. Oysa sen büyüdün, çığırtkan da olmadın hiçbir zaman. 

Sen bilir miydin sormadığım soruların cevaplarını. Bir açık kapı olsaydı, güneşi de baharı da getirebilir miydin? Anlar mıydın dilimden, konuşmadan susar mıydık öylece. Yoksa yeni bir alfabe mi yazardın her harfi bir çiçekten. Bilir miydin neden bu kadar korktuğumu. İçimdeki korkunç yalnızlığı, katran karası geceyi, düş düş sonu gelmeyen uçurumu. Okur muydun gözlerimdeki hüznü, kendime bile kapattığım kapıları açabilir miydin? 

Sağlam dur yüreğim. Etrafa saçma kıvılcımları. Geldiğimiz gibi gideceğiz bu bahçeden. Gitmeye de biliriz. Gitmeyi de biliriz. Sağlam dur yüreğim. Ne içindeki çığlığı büyüt dalga dalga, ne de yalnızlığı..

Bu sırrı açsaydık birbirimize. Gözlerimiz her karşılaştığında söylediklerimizi sözlere dökseydik... Kalbimin sükun bulduğu yer dizinin dibi olur muydu? Sıcacık baktığında aradığım cevapları bulur muydum? İçim erir miydi gülümsediğinde, şimdiki gibi? Utanır mıydım yaptıklarımdan, yoksa mesut bahtiyar ölür müydüm son nefesimde? 

Kendine sarıl kalbim. Sıkı tut kendini. Üzerine sıçratma kuruntuları. Zaten giderek büyüyor gece..

Söylesene bu bir masal mı? Sorular üzerine kurulabilir mi hayatlar? Başlamadan biten masallar vardır hani, kahramanları ta en başından pes eden. Mızıkçılık mı yapmış olur onlar, yenilmeyi seçmekle. Saklambaç oynarken sıkılıp kendini sobeleten çocuklar gibi..

Kaç bahar olur bir ömürde kalbim? Her tohum başka bir çiçek midir, yoksa yeniden açan aynı çiçek mi?... "