bu konuya 26 yanıt verildi

[pac]

yaşamak başlıbaşına bir umuttur, başka hiç bir şey olmasa bile..

her yeni gün karanlığı dağıtarak başlar, yeni bir güne uyanmak bütün karamsarlıkları dağıtmak için yeni bir fırsat..

şu anda karanlık ama birazdan geçecek, en azından sabahın olacağını bilmek bile güzel..


kendin iyi olduktan sonra iyi insan aramaya gerek yok elde var bir

[hüfyaa]

hımms..şöyle böyle dört aydır yazılmamış..


yukarı çıkaralım,belki hatırlatmış oluruz sayfanın varlığını,
kim bilebilir unutulmuş bir karalama sayfasının ızdırabını..
insan sigara içmemeli,düşünüyorsa sağlığını..
..dedim ve,tuttum bi tane daha yaktım iyi mi..

[Muziçko]

İçimi dökmem yönünde teşvikleri ardarda alınca soluk soluğa bu başlığa koştum.Benim sorunum buradaymış yani tam olarak burada: Kendimi kendime mahkum ediyormuşum

İşin aslı şu ki; kendimi seviyorum; kendi başıma avare avare gezmeyi,keşfetmenin gerektirdiği yalnızlığı,tek başıma sinemaya gidip film izlmeyi,konferanslara katılmayı,amaçsızca fotoğraf çekmeyi,kitabevlerinde çokça vakit geçirip kendime kıyak geçip güzel bir kitap almayı,bir elimde mısırım bir elimde kitabım müziğimi dinleyerek iettnin cam kenarlarında geri dönmeyi,sonra da oturup bir bardak sütlü türk kahvesi içmeyi seviyorum.Keyif almak için başka insanlara ihtiyaç duymuyorum. Bunun neresi mahkumiyet?

Yok illa ki bu kadar yalnız kalamazmışım,insanoğlu-insankızı sosyal bir hayvanmış.Sinemayı tek başına izleyemez,kendi başına bir semti gezmeye kalkışmazmış,bugün dışarı çıkayım değil,hadi bugün dışarı çıkalım dermiş.Kendimi kendime saklıyormuşum falan filan falan...

İçim çok dolu olmalıymış gibi birilerine anlatmalıymışım,çok düşünenin içi çürürmüş. Bir kulağımdan girip bir kulağımdan...................................

[Muziçko]

Hep istedim ki, bana ait olan alanda kendime ait, bana özel, tek başıma olmaktan zevk aldığım köşelerim olsun.
Çok önem verdiğim şeyse, odamın (ileride evimin ) penceresi, baktığı yerdir.
Oturup tek başıma vakit geçirebileceğim, baktığımda huzursuz olmayacağım, manzarasından memnun olacağım bir pencere.
Odamı, kendi içim olarak düşünürsek, pencere de dış dünyaya baktığım, ama kimsenin farketmeyeceği bir yer olmalı.

Şimdi, her ne kadar belli açılardan olsa da, pencere manzaramda, biraz gökyüzü, bi çam ağacının tepesi, arada geçen üç beş kuş,
geceleri de ay ve yıldızları görebiliyorum

Hava daha yeni aydınlandığında, burdan dışarıyı izlemesi çok güzel

En güzeli de, büyüdüğüm evin, çocukluğumda yağmur yağarken oturup izlemekten çok zevk aldığım, şu anda var olmayan loş, ıslak yeşil manzarasının benzeri bir görüntüsünün olması

Tek şikayetim, paramın olmayışından odamı yeterince kişiselleştirememiş oluşum. Onu da yaparım bi gün artık..

Bu da benim gördüğüm halini anlatabilmek için photoshopta oynadığım manzaram

[_RomantizmA_]

Renkler ve resimler karışmaya başlayınca insan evrimini gerçekleştirmiş sayılabilir aslında... Ne zaman ki yeşilin aslında yeşil olmadığını, pencerenin düşüncelerinle örülü olduğu anlarsak o zaman yaşamaya koca bir merhaba deyip sarılabileceğiz kanımca...


Bir yer var evet, herkesin kendi elleriyle ördüğü, herkesin kendi Photoshop'unda düzeltmeler, ekleme ve çıkarmalar yapabileceği hayali pencereleri, hayali bir kitaplığı ve içinde yaşam olan bir yer... Bakın karşınızda, beyninizde beklemekte olan bir yer... Aramayın düşüncelerinizdeki Tımarhaneler!


İnsan evrim geçiriyor... Aynı siyah noktaya bakan iki kişinin yorum farkı, yorumlarımda kaymaya neden oluyor... Yağmurlu havalar çıldırtmaya yeterken birimizi, bir diğerimiz için vazgeçilmez oluyor.

-Tımarhaneler!

Yeşil aslında mavi savıyla yola çıkıp, aslında herkesin düşüncesindeki Mavi'yle kucaklaşacak olmasını, kucaklaşmasını dilemek Tanrı bazında ayıp olur mu diye düşünüyorum bazen... Düşüncelerimiz MAVİ aslında, hemde alabildiğince...



Ve Mavilerinize ulaşmanız dileğiyle!

//Kaj

[pac]

geyik yapıp oyun oynucana gelde başlığına sahip çık


yaz tatiline girmiş nan başlık taaa finaller vardı haziran başında =)

[Muziçko]

sorunlar öyle hemencecik hallolmuyormuş..
aşağı yukarı 60 yıllık insan ömründe topu topu en fazla 6 ayı bi soruna ayırmak ve bunun yeterli geldiğine inanmak ahmaklıktan öte birşey değil. ahmaklık ettim.

ne düşünsel temelli öğretiler, ne olumlu bakış açıları, ne inançlar bir işe yarıyormuş. bir arpa boyu yol gidebildiysem ne mutlu bana. ama gidemedim.

bir tek biraz mutlu olabildim, artık gerçek miydi, kandırmaca mıydı sorgulayacak, özellikle cevabının kandırmaca olduğuna dair gelecek bi cevabı kaldıracak gücüm yok.

o da gitti zaten. uzun zamandır üstümde hissetmediğim yük, daha da büyümüş bi şekilde patır kütür başımdan aşağı yuvarlanıverdi. biraz küçülseydi bari, çabamı görüp, sırf çabamın hatrına.

bişeyler taa en başından yanlış. ama ne?!
kökünden hatalı bişey var. eğer bu 21 yılda kazandığım anlam dünyamsa vay halime..
bundan sonraki muhtemel 40 yıla yanarım..

bu bilinç bu kökü bulamaz..

çocukluğum için üzülüyorum. olamadım hayalindeki gibi..