Ne ol`muşuma yada ne ol`acağıma değil,ne `olduğuma` bakıyorum artık!
``````````````````````````````````
Bazen yalnızca başka insanların-ölmüş ve ya diri düşüncelerinden ibaret olduğumu düşünüyo rum. Acaba ben kimin,kimlerin dublikatıyım,trikuplikatıyım yada vesaireleriyim?
Bakarken bir çift yeşilimsi gözmü?Dinlerken bir çift kulakmı?Konuşurken dil ve dudaklarmı?
Kimimki ben?Bakarken gerçekten görüyormuyum-göre biliyormuyum?Dinlerken gerçekten işitiyormuyum-işite biliyormuyum?Konuşurken gerçekten anlatıyormuyum-anlata biliyormuyum?
Yada kalabalıkta ben kimim?İsmimi biliyorum-biliyorlar.Eğitimimi biliyorum-biliyorlar. Mesleğimi biliyorum-biliyorlar.Pasaportumda yazılan tüm gerekli bilgileri biliyorum.Gerçekten ben bunlarmıyım yoksa?Ya kalabalıktan çıkınca?
Kendi başıma kalınca?Hepsi bir anda yok oluyor.
Kalıyorsun sen senden..? kenarda biri gibi...Verilen ismin yok!Aldığın eğitim yok!Mesleğin yok!
Bakıyorsun kendine...Tanımıyorsun önce aynadaki senden –benden buda kiim diyorsun..?
Önceleri..?Korkardım-ürkerdim yalnız kalmaktan. İşin doğrusu bunu hiss etmekden. Aynadaki benden.. Şimdiyse: seviyorum bu AN`larımı sadece.Çünki ben- bene bir-bize kaldığmım zamanlarda iklemler,üçlemler,çoklamlar kayb oluyor bana ayna tutanlar yok artık.Kendi benime kendim aynayım sadece.Ve...
Bu zaman kendime daha yakın ola biliyor,beni tanımlayanlara ise çok uzak.
Kendim kendimi tanımaya-öğrenmeye başlıyorum.Yavaş-yavaş..usluca...usul-usul...
Ve anlıyorum sonunda...
Zaten insanın doğasıda öyle değilmi?Yalnızlık?Yalnız gelmişsin bu dünyaya yalnızda göç edeceksin...
İşte kendini bu An`larında bulduğun zaman,daha doğrusu sadece kendimi Aynada gördüğüm, beynimin Kıvrımlarında kendimin sesini dinlediğim zamanlarımda...
Nedense Tolstoyun `Sergey baba`sını hatırlarım yine?
Ola bilir sen odana kapatmışsın kendini yada ne bileyim uzak bir köye terk etmişsin kendini. Amaki yine senle aynı-aktarılmış-duygular,düşünceler...Süngerleşmiş bir sen ve sana hopan dugyular,düşünceler.ve sonra anlıyorumkiiii...
Bu-adsorbent`lik benlik değil sanırsam.Kendi yalnızlığımda kalmam bence bir ben doğasıdır-kendini tanıma,bilme fırsatıdırı sadece.Çünki kendini daha yakından tanıyınca kendini daha iyi tanıta biliyor,yani kısaca her yerde,her kesle kendim-kendin olarak kala biliyorsun. Her halde bir diğer yaşama yani kalabalığa geçirmek,ordada kendin kendine sadık kalmak püf noktası olsa gerekki?Ve tanışınca sosiumda ben filancayım,felancanın kızı,oğluyum yada ne bileyim o-şu-bu benim mesleğim falan-felan-filan`lar ve daha sonrası...ndan öteye geçme imkanını elde ede biliyor ve geçiyorsun işin nihayetinde.
Uzatmayacağım daha fazla...
Sana ilk kez hiss ederek itiraf ediyorum Sevgimi!
Aynadaki ben!Seni seviyorum !
Mikrodalgaya verilmemiş,ısıtılmamış bir karalama (