0
annemin kalçasındaki yara beni deli ediyordu. yatağa bağımlı birini korumak için kendini parçalasan bile, bi yerden sonra fayda etmiyor yaptıkların. sen yine yapıyorsun elinden geleni, yapmasan daha beter olur ama artık bir gidiş başlamış, onu durduramıyorsun. 
kültür aldılar, tahlile götürdüm, sonuca göre bir şey aldırdılar, kullanmaya başladılar, o fayda etmedi bir daha kültür aldılar, öyle bir şeyler oldu. deli olucam, annem kuş kadar kalmış, kalçasındaki yara kendinden büyük görünüyor gözüme, sabah kalkıyorum duvarda bir böcük görüyorum mesela, nasıl bir nefretle öldürüyorum gece annemi yemiştir p.....k, allah'ın hayvan kulu, kadın elini kaldırıp sana bir şey yapamıyor işte, konuşamıyo ki bana seslensin de geleyim, ben içeride uyuyorum, yemeyiver işte, ne yiyosun, sıkıyosa beni yesene...! 
kendime kızıyorum odada böcük var diye, ben davet etmedim tabii ama neyi eksik yapıyorum da böcek geliyor diye kızıyorum, koruyamıyorum diye kızıyorum, köpük alıp sağa sola sürüyorum, annemi zararı olacak diye sinirleniyorum, yara içeriye doğru çukurlaşıyor, içine sıvı bir şey döksen küçük bir bardakmış gibi alır onu sanki 
,
hani 'nefesi yeter' derler ya, bir yere kadar evet, bir yerden sonra hayır. kollar dirseklerden kıvrılıyor bi yerden sonra açmaya korkuyosun, dizler bükülüyor bi yerden sonra açmaktan korkuyosun, kaslar bi tuhaf sertleşmiş gibi, ya kırılırsa falan 
, onun için yapmaya çalıştığın bakım değil mesele - o senin için neler yaptıydı, ve fakat artık 'nefesi yeter' değil, yaşadıkça daha çok yara olacak, ki dayım yardımcı oluyor en küçük bir maddi zorluk çekmiyorum, ne için ne malzeme lazımsa alabiliyorum, eve evde bakım veren insanlar geliyor, bir zamandan sonra haftada 1 kere mi ne yıkanmasına yardım etmek için biri gelmeye başladı, battaniyeye sarıp küvete taşıyor - tertemiz yıkayıp havluya sarıp getiriyoruz, havalı yatağı falan var,; bunlara rağmen yaralar başladı, başladımı da bi daha gerilemiyor bunlar.
geçti bunlar, atlattım ben bunları. vicdanım oldukça rahat bir şekilde çıktım üstelik o yaklaşık 2.5 yıllık süreçten. elimden geleni yaptım çünkü, eksiğim - kusurum varsa da devede kulaktır biliyorum.
bunlardan sonra karşıma çıktı makale yazarlığı işi. bu iş karşıma çıktı, büyüdü de büyüdü, kendi sitemi açtım - geliştirmeye çalışıyorum, hayatımdan memnunum - büyük veya orta boy bir şikayetim yok, ufak tefek şeyler ve hiçbir sıkıntım uzun sürmüyor, bi tuhaf güçlendim sanki, kendime güvenim arttı.
belki insanlar haklıdır; çünkü ben iyi baktım anneme, benim dememle olmaz tabii ama iyi bakmışım - öyle diyorlar; belki de bu yüzden şimdi bu kadar iyiyim.
ama ben en çok şöyle düşünmeyi severim, annem benim için dua ediyor 
, buradayken de ederdi gittikten sonra da ediyor, duları da kabul ediliyor...belki de...kim bilir?
