0
PİEDRA IRMAÐININ KIYISINDA OTURDUM, AÐLADIM'DAN
Tanrı, güneşi her gün yeniden doğurarak bizi mutsuz kılan her şeyi değiştirmemiz için zaman tanıyor bize. Oysa biz her gün,böyle bir zamanın bizi
bağışlandığını görmezden geliyoruz. Bugünün düne benzediği gibi,yarına da benzeyeceğini düşünüyormuş gibi davranıyoruz.Ama dikkatini yaşamakta olduğu güne veren kişi,o büyülü anın varlığını keşfediyor.. O büyülü an belki de sabah anahtarı kilide soktuğumuz dakikada,akşam yemeğini izleyen suskunluk sırasında,bize birbirinin benzeri gelen binbir şeyde gizli.
Mutluluk kimi zaman bir kutsamadır ama çoğu zaman bir fetihtir.Günün o büyülü anı, değişmemize yardım ediyor,bizi düşüncelerimizin peşinde koşmak için yola koyulmaya itiyor.Acı çekeceğiz,zor zamanlar yaşayacağız,ne var ki bunlar geçici,iz bırakmayan dönemler olacaktır.Ve daha sonra geriye dönüp gururla inançla bakacağız.
Kendini tehlikeye atmaktan korkan kişiye ne yazık!! Çünkü o kişi belki de hiç düş kırıklığına uğramayacak ve peşinden koşacak bir düşü olanlar kadar acı
çekmeyecek.Ama dönüpte arkaya baktığında (çünkü her zaman,sonunda dönüp arkamıza bakarız)yüreğinde şu sözcüklerin döküldüğünü duyacak; 'Tanrının, yaşadığınher güne ektiği mucize tohumlarını ne yaptın?
Yaradanın sana bağışladığı yetenekleri ne yaptın?
Hepsini bir çukura gömdün. Çünkü onları yitirmekten korkuyordun. İşte şimdi elinde kalan ,yaşamını yitirmiş olmanın kesinliği....
Bu sözleri duyan kişiye ne yazık....! Mucizelere o anda inanacak,ama varlığının büyülü anları geçip gitmiş olacak....
Paulo COELHO
