0
Birden bire kendini garip ıssız hiç bilmediğim bir yolun ortasında bulmuş gibi hissettim...
nerede olduğumu bilmeden bakındığım çevre de tanıdığım hiç bir sey yoktu,
o an anladım uzun zamandır kendimi böyle hissettigimi aslında bir anlam ifade etmiyor diye düşündüğüm
hevessizliğimi..
isteksizliğimi..
kendimi bulduğum ıssızlık oydu, son sürat hiç bir şey olmamış gibi yaşarken aslında bir şeyler olduğunu
kendimi bulduğum kaybolmuşluğun sebebini hatırladım.
sen yoktun...
sen yoktun ve kimse bu ihtimalden bahsetmemişti
hele tanrı,
o hiç hiç...
insanlar giriyordu hayatıma ve bir şekilde insanlar hayatımdan çıkıyordu.
bütün mesele cesaretsizliğimdi,
yaparım başarırım yaaa ben bu kadar aciz değilim, medeniyetsiz değilim,
dediğim her nokta da sen duruyordun karşımda...
sonuna kadar medeniyetsizliğim vardı dibine kadar korkaklığım.
herhangi bir mucizenin her anına doya doya tanıklık etmekti seninle hayat,
oysa şimdi nefes almak mucizenin ta kendisiydi
bir noktadan sonra geçmişi geçmişte bırakmak gerektiğini ben de biliyordum daa..
sadece biliyordum iştee...
