Bu konuya yanıt verilmedi

[HAYAL@]

Sakın terk-i edebten!...



Nâbi Efendi “rahime-hullahü teâlâ”,

Osmânlı devletinde yetişen bir şâirdir.



Kafile ile Hacca gitti bir sene. Devlet

ricâlinden bir çok kişiler de vardı.

Vekiller, subaylar, paşalar…



Nâbi Efendi’nin

Resûlullah Efendimiz’e

"aleyhissalâtü vesselâm"



sevgisi, aşk derecesindeydi. O, bu

aşk ile Hicaz yollarında uyumadı.



Medîne uzaktan göründü nihayet.

İşte o zaman zirvesine ulaştı

Ondaki bu muhabbet.



Kalbi, bu aşkla yanıyorken bir de

gördü ki, kafileden biri yatmış

uyuyor, ayakları da kıblede.



Üzüldü, kederlendi ve gayr-i ihtiyari

bir şiir döküldü dudaklarından.



Yüksek sesle okuyordu. Muhatap, o

uyuyan adamdı, maksat hâsıl oldu

ve adam uykudan uyandı.



Şiirin bir dörtlüğü şöyle:



Sakın terk-i edebten,

kûy-ü mahbûb-u Hüdâdır bu.



Nazargâh-ı ilâhîdir.

Makâm-ı Mustafâdır bu.



Gafil adam, hızla doğrulup

Nâbi Efendi’den sordu:

- Yâ Nâbi! Ne zaman yazdın bunu,

başkaları da duydu mu?



- Hayır, ilk defa söylüyorum. Sizi

böyle görünce, içimden geldi.



- Amân Nâbi ne olur, sakın bunu

başkaları da duymasın!



Nihayet Medîneye vardılar. Fakat o da

ne? Mescid-i Nebîde bütün müezzinler,

minarelerden bu şiiri okuyorlardı.



Şaşırıp sordular bir müezzinden:

- Bu şiiri nerden öğrendiniz?



- Peygamber Efendimizden.



- Nasıl, ne zaman?



- Bu gece, rüyâda.



Meğer Resûlullah Efendimiz o gece

Bütün müezzinlerin rüyâsına girip bu

şiiri onlara okumuşlar ve;



- Ümmetimden Şâir Nâbi Efendi bize

geliyor. Onu, ezândan önce bu yeni

şiirini okuyarak karşılayınız!

buyurmuşlar.