530 replies to this topic

[IssIz]

öyle çok eksi var ki çevremde..

ama eksilere çarpa çarpa; artı olma umudum var hala....

[Bulutsuzluk]

İçimde öyle bir duman var ki;elimi bir şeylere yeltendirdiğimde, içimde ki o lanet duman elimi yalnış yerlerde gezindiriyor. Aynı şeylere niyetlenen bir başka el,beynimi kurcalayıp duruyor.

[Bulutsuzluk]

Eçhel'im biraz,biraz acemi,bir o kadar da kendinden emin. Hep olasılıkların peşinden giden,elinde iplik iğne işlevini yerine getiren kelime ile darağcına asılmış bir dünyalıyım. Sıralıdır her efkarım. Sabahları mesela aşk'a vakit ayıracak mahal bırakmam kendimde,sürprizlere yer ayırmayacak kadar da ön yargı ile bakarım hayata. Böyleyim işte ne yapayım. Akşamları ne kadar çoşsa da yüreğim hep utanırım kendimden,bir başkasının gözüyle yaşamaya alıştığımdan olsa gerek tembelliğe vururum hayatıma dair planlarımı. Birden kıyamet kopar beynimde,gece yarısı köpeklerin havlamasına işkillenir,penceremi açıp onları izlerim. Konuşmaya başlarım onlarla,bana güldüklerini düşünerek bunu inatla yaparım. Bir bakıma güldürürüm onları. Zaman içinde,yaşamın getirdiği olgunluğumun da olduğunu düşünürüm,her ne kadar 17 yaş şiirini yinelesem de kendimde. En büyük zaaflarımdan biridir tebessümüm;dağa,taşa,sevgiliye ve ona sürekli tebessüm ederim. Herkesin göçmek istediği bir yer olur ya,böyle bir endişemin olmamasına bağlarım hayata dair tebessümümü. Ev kiralamadan önce ilk olarak tuvaletin konumuna bakacak kadar da neyim bilmiyorum. Ve bunun sebebi dahilinde en çok vakit geçirdiğim yerdir evimin tuvaleti,bir keresinde çömelerek bir kitabı ( ya da boş verin... ) Sinirliyim,en azından haksızlık karşısında mantığımın susmam konusunda beni ikna edememesi bunun işareti olsa gerek. Hiç aşık olmadan,aşkı yaşadım. Hep arabanın sağ arka koltuğuna otururum. Sanki uzun yolculuklarda dünyanın en ulaşılmazı bilirim otobüs'ün ( araba ) sağ arka koltuklarını. Erişilmeyecek bir yer yoktur dediğim günlerde bile ağlayamadım. Belki de göz yaşına hasretim bundan olsa gerek. Herkesin panik yaptığı bir durumda rahat,olurun bulunduğu ortamda da telaşlı. Ters bir insanım galiba. Yalan konuşmanın da sanat olduğunu düşünenlerdenim ve ne zaman bir yalan'a denk gelsem keyfini yaşarım doğruyu bulana kadar. Kılıfına uyduracak hazır cevaplılığım olmasa da sukunetim bu açığı her zaman kapatmakta,avuç içinde birikmiş suda boğulmayacak aklım, gel-git değil pek tabi. Lakin unutkanlığım verilen sözlerin arifesinde kapımı çaldığında hatırlamayacak kadar da yaşlı hissediyorum kendimi. Akşam olur,söz olur,bitmez laf bizde ve hep bir yanı eksiktir ya kelimelerin,bu da yarım bırakılmışlığın sebebi olsun. Malum gün yeniden ağırır aşk'a vakit ayıramam yine.

[Bulutsuzluk]

Bazen su yüzüne çıkabilme ihtimali olan aptallıklarımın gün gelir yakama yapışacağı korkusuyla,yapamadıklarımı düşünüyorum da su yüzüne çıkabilecek aptallığımdan daha aptal olduğum gerçeği çıkıyor ki; aptallık derecesinde epey bir aşama katetmiş durumdayım sevgili günsüz.


Aradaki fark şimdiki zamanın geriye dönüşümü mümkün olmaması. Birinci dereceli aptallık,ikinci derece aptallık ve hiçlik.

[Bulutsuzluk]

Ahlak ve ahlat okunduğu üzere birbirinden farklıdır. Senin olmayan ahlat’ı dalından koparıp-koparmama arasındaki çizgiye de göreceli ahlak denir. Sebepsiz sinir harbindeyim,teşbihler kalbur üstü ve ............

[Bulutsuzluk]

Yaz gününde yollara serpilmiş insanlık,yine de sokak aralarında çöpleri eşeleyen köpeklerin ekmek kavgasını göremeyecek kadar da kendilerini yaşıyorlar. Belki tam anlamıyla yazın gelmemesi bu ulumaların eseri.

Kimbilir olric,bir gün çok da uzak değildir.

[Bulutsuzluk]

Kimin acizliğini yaşıyorum bilinmez. Lakin bu yük,ağır gelmekte bana sevgili günsüz.

[Edys]

her yükün bir ağırlığı vardır bulutum bak senin dilinden yazdım

her insanın yükü kendine ağır... önemli olan bu yüklerin altından başarıyla kalkmak..

bazen üstümde tonlarca yük oluyo ... neyse öyle bişiler işte....

[Serra]

Kimbilir olric,

nedir bu olric?

[IssIz]

adamın içi....

[inan]

Hiç kendine sen kimsin diye sordunmu?

[Bulutsuzluk]

Hiç olmadığın kadar sanmak kendini. Dönüp arkana baktığında ağlamak geçmişine.

Kimsin sorusunu sorduğumda kendime,alabildiğine pişmanlık hissi uyanıyor bende.

[Gölge]

dörtlük gibi hasta siem

[Bulutsuzluk]

Olmadık yere tezgah açan bir yüreğin,zabıta marifetiyle götürülme durumu sonrasında da bir pişmanlık duyuyorum.

Ama alabildiğine değil. Ah bu yerli,yersiz kelimeler bir gün kendini bulacak nasılsa.

[Bulutsuzluk]

Küçük bir çocuğun elinden tutmak. Hani serde delikanlılığı aşmış bir çocukluk olur. İki çocuk dağ,bayır çimenlere serilircesine gezer ya,hah işte sevgili günsüz ben böyle bir özlemin gerçekleşmesinden korkuyorum.

[Bulutsuzluk]

Otobüs bile kesmediyse seni durum vahim diyordu dost ağızlar.

Mevcut alışkanlıklar bazen bir göz yaşına,bazen kitaptan alıntı gibi kendinden katılmış bir söz ile değişir. Bilmediğin bir şarkıya eşlik etmenin aldatmacısı gibi,kendin olmadığını hatırlatan bu güzelim sözlerin hatrına yarım bırakıyorum alışkanlıklarımı. Kendimi bulana kadar peşi,peşine yakılan sigaranın dumanında boğulmak istiyorum. Hani yerimidir bilmiyorum ama bu da bana ders olsun.

Gittikçe azalan bir şey yok. Geldikçe de artan bir şey. Bu gidip-gelme arasında ki sekmelerin izahı da.

Saygılar özümüzdeki yabancılara.

[inan]

Kaç şehir anladı seni bu zamana kadar, sıçrayan dizelerinde amansız bir hastalık gibi vuruyor tam ortasından hayatın..

[Bulutsuzluk]

Göz açıp-kapayıncaya kadar yerle bir olmuştu insanlık. Belli bir sebebe dayandırılmış hislerle birlikte tek sıra halinde ilerliyorduk. Farklı düşünceler kurşuna diziliyor. Bu şekilde muamele görmek istemeyenlerde boynuna ilmiği geçiriyordu. O gün bugündür,asılı kalan düşünceler atrtık tutunamaz oldu. Ve geriye olric adında bir tutunamayan kaldı.

Bir kez daha anladım ki olric. Sen hep düşte kalacaksın.

[Bulutsuzluk]

olric: sen hiç incir ağacından düştün mü=?
olric: düştüysen bunun acısını tarif edebilirimisin herkes gibi.
olric: ama dolambaçlı yollarla değil.
olric: sahiden canın nasıl yandıysa o anki sızıntı gibi
olric: bunu becerebilirmisin?
olric: neden susuyorsun. elsiz kaldığın için mi
olric: içinde düşünecek içli ses yok mu.
olric: yoksa sen gerçek değilmisin bulut?
olric: işte böyledir,muhatap bulamamak derin düşüncelere.
olric: bulduğunu sanırsın,bilindik bir sözde aldanırsın.
olric: sürekli beni kullanıp,kullanıp 32. sahifeden sonra ben nerdeyim dediğinde içindeki beni nasıl kşfettiysen.
olric: o kitap bittiğinde de içinden çıkacağımı tahmin etmeliydin.
olric: içinde konuştuğun hiç kimse yok.
olric: benim olmadığımı kabullenmek istemiyorsun hepsi bu.

[Bulutsuzluk]

Hiç olmadığım kadar mutlu hissetmek kendini.
Hiç olmadığım kadar arabesk.
Tanıdık bir müziğin hatrına seni dinlemek.
İnce bir efkar,var olan dertlere gebe.


Yakışık almayan,daha doğrusu yakıştırılamayan bu hayatın farklı yüzüdür şu an kulakda çalınan melodi. Herşeye lafımız varda,arabesk yaşadığımızın inkarı niye.

Not: İşte bir şarkının kısa metrajlı öyküsü bu olsa gerek.