bu konuya 530 yanıt verildi

[inan]

bedenindeki tüm kapsamışlığın sadece kendinse.....
kısa mesafeli sevişmelerse aynandaki ''senle'', gözleri söz ,sözleri öz çeker.
neyzenin yazdığı gibi.

Asrın yeni bir umdesi var, hak kapanındır.
Söz haykıranın, mantık ise şarlatanındır.
Geçmez ele bir pâye, kavuk sallamayınca,
Kürsî-i liyakat pezevenk, puşt olanandır.

[Bulutsuzluk]

Gözleri,soğuğun anlamını bilemeyecek kadar çaresizdi. Sabahın körü tabir edilen,ancak iki sevgilinin bir araya gelmek istedikleri manzarada,bir eliyle boyundan uzun dal parçasını sağa sola kaçışan kurbanlık koyunları hizaya sokuyor,bir eliyle donmuş kulaklarını oğuşturarak soğuk bu olsa dedirten namzet bir gülücük atıyordu hayata. Yaralı görünüşüne aldananlara nazire yaparcasına,kendisine acıyarak bakanlara kızıyordu. Birden kötü bir ses tonuyla,belli ki sabah kalkmaktan bıkmış köy imamı sabah ezanını okuyordu. Anlıyordum ki memur zihniyeti,hizmet aşkının önüne geçmişti. Ve kahretsin ki,bu sese kulak kabartan yok. Oysa ne güzeldir. O ahengin sesiyle uyanmak. Sonra sabah oluyor. Bitmemiş bir şarkının orta yerinde,el ele güne giriyoruz yaşça benden küçük,omuzlarındaki yükü kaldırmaya çoktan hazırlıklı,edilgen adem kardeşimle...
Karasal iklimden sıyrılmış,bu yayla havasında adem ile akşama kadar güttüğümüz koyunların kelle başı hesabını yapıp durduk. Ve bir yandan, abisinin orman kaçakçılığı yüzünden kesilmiş hapis cezasını çekmesine binaen,yengesine yardım etmek amacıyla okulundan alınmış edilgen ademin nasıl oluyor da sahipsiz kaldığı hissiyatına kapılmadığına şaşırıyorum. Lafın bittiği yerde,ki konuşmayı her haliyle sevmediğini göstermekten çekinmeyen adem'in,bildiğini sandığım tanıdık sorularla konuşma alışkanlığı sağlamaya çalışıyordum. Soruyordum adem'e... Feriklerle aran nasıl?. Gülüyordu. Konuşmamayı sevmediğini göstermekten çekinmeyen adem,bu soru karşısında hiç tanımadığı birine söylemeye çekindiğinden olsa gerek,sadece gülüyordu. Ancak,yine de bu soru karşısında yeni bir beyaz sayfa açmış gibi,aramızdaki sohbetin hep aşk’a dair olmasını umut eden garibimsi bir bakışı da kondurmayı unutmuyordu. Arzu duyduğu,en azından öyle düşündüğü köy muhtarının kızına olan aşk’ına dair,hani anlatsa mutlaka karşısındakinde bırakacağı derin bir üzüntü,ya da susup içine attığında sıradan bir aşk’a dair namzet günübirlik hikayelerden biri olması endişesiyle üzüleceğimi göze alarak anlatmaya başladı. Adı nihal’di. Köy okulunun eğitimini beğenmeyip,sözde merkez içerisindeki aydın okullardan her hangi birine yazılmasından ve bu süre zarfı içerisinde,köyden merkeze her gün 15 km yol katetmek yerine,ilçe merkezinde babansın ev tuttuğuna, okulundan ayrılmasaydı bile ancak yazları platonik aşk yaşadığı nihal’i görebileceğine kadar bana göre okyanusta kum tanesi,adem’e göre acaba gevezelik mi ettim dedirten hikayesi,bir ara bulunduğu ortamı hatırlatacak köpek ulumasıyla sona ermişti. Adem,asıl görevini hatırlatan köpeğin ulumasıyla,güttüğü koyunların peşine sürüklenip giderken,uzun zamandır sevgili günsüzüme anlatacak bir şeylerin kaldığını bana hatırlatmıştı.
Adem,kim bilir şimdi mutluydu. Günü hak etmenin gururu ile akşam yemeğinin başına oturup,yarın ülke sınırları içerisinde ki çoğu sözde çalışkanlardan erken kalkıp,kaldığı yerden hayatına devam edecekti.
Bir daha görüşmemek üzere ayrıldığımız adem’in çamurlu toprağın rengini alan iki ayrı çift ayakkabılarının her mevsim giymek zorunda kalması beni düşündüren yanıydı. Günlerden mayıs’dı. Karasal iklimden sıyrılmış bu yayla havasında ayağında ki kışlık ayakkabıların henüz mevsime yabancı kalmaması ise tek tesellimizdi.
Senin derdin. Benim derdim.
Buna da şükür adem’im…

[Bulutsuzluk]

Şimdi,duraksamadan,darmadağın edilmiş ömrüne ömür katarcasına,kendime gömülmeyi nice zaman sonra hatırlayan tebessümüm ve yokluğun hatırı sayılır yüzüyle hayata girmek vardı. Oysa ne kadar uzundur,ayak üstü içilen sigaranın ömrü... Özlemek ile hatırlamak aynı şey. Belki de çıldırasıya arayışların son demidir ardımızda bıraktığımız göz yaşı... Artık laf olsun diye dökülen sen'li benli duyguların terkedilişi bize kalan mirastır. Kendini yineleyememek böyle olsa gerek sevgili günsüz. Ben hep aynı,sen halen utangaç yüzünle tekil ihtiyarı oynuyorsun sahifelerinde... Yine de seni mutlu edebilmenin telaşı beni bahtiyar eylemekte.

[Serra]

erdem böyle duygu yüklü bi babası olduğu için çok şanslı bi bebek...

[Bulutsuzluk]

Kapitalizmin güzelliği safına kattığını ve hayatı hayat ile yüzleştirip yüzsüzlüğe ittiğini düşünmeye başlamıştım ki... Sabahı zor eden eski dost, 'Aşk'tandır aşktan' diye yarım yamalak bir türkçeyle beni düzeltmeye çabalıyordu. Öyle ki benim uzun zamandır ve hissetmediğim duygu yükünü heybesine sırtlamış soluğu benim yanımda almış olmasına rağmen,inatçı yapımı bilen haliyle mahcup ve bir o kadar da inatçı yanıyla soluksuz aşk diye bağırıyordu. Günlerden aşk'ttı onun için. Ne yana baksa aşk görüyordu. Günah ve ömürden çalmak yoktu. Sadece aşk vardı. Hali hazırda dünyada kendini koyacak yeri yokken,aşk'ını kendine katıp yürüyen bu sahipsiz yürek,ancak benim evet aşk vardır dememe şahit olacaksa. Ben yine de kapitalizm güzelliği kendine benzetip maddeleştirdiği düşüncesinden kendimi alıkoyamıyorum.

Dost ile ortak tek yanımız. Dostun aşk'ını bana anlatırken ki haliyle,benim onun inançlarına rağmen inanmış ve hayal kırıklığına uğramış biri olarak inançsızlığımı dile getiriş halindeki Mahcupluğum aynı hisseyatdan ibarettir.

Yine de aşk yoktur demek için henüz erken. Temennim(iz) kendini erken göstermesi...

Bu mesaj Bulutsuzluk tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 02.10.2008 - 00:48

[Bulutsuzluk]

Dünyalık acılara üzülmenin geç olduğunu düşünmek ile sevgilinin yüzünü unutturacak mektuplaşmalardaki gidip gelmeler arasında ki mesafe ne kadar kısa ise,işte sen beni o kadar yok say. Ne kadar kirlenirsek ve kirlendikçe kirletirsek,ya da bu lanet dünyanın canı cehenneme diye bilmek adına yaşabilmek... aslında hiç birşey yokluğun umurunda bile değil.
Biz hayatın içini ne kadar doldurabilmeyi çabalasak bile,ki kirlenmek de buna dahil,dünyalının biri şiirin bir köşesine sakladığı şifrelerle yerinde saydığını alnını tam ortasına çakar durur.
Asıl olan bu da değildir demek tüm bu yazdığım safsataları hiçe sayabilir. Yine de bu çelişkilerimi ortaya döken çift karekterli benliğimi sevmeme engel değil bahsi konu rezillik...



'Bahsi konu'yu, meslek kuruluşlarında dile getirememenin acısını,günsüzlüğümde inatla belirtmenin zevki sefasındayım.
Oh ne rahatmış özgürlük!.


Not: Erdem'siz 10. günüm...

[Bulutsuzluk]

Hiç bir zaman anlamakta zorlandığım yalnızlık çekmedim. Tüm yalnızlıklar sanki tanıdıkdı bana. Hayat ile gidip gelmelerim,ya da bana koymaz dediğim sancılarımın dahili ağrısı bile bu kadar iz bırakmamıştır. Bir ihtimali daha vardır aşk'ın. Ve ben yine rahatsız olduğum,adını unuttuğum,kahbe gecelerin tekil ihtiyar yüzlü insanına,ihtilal göz yaşlarıyla koşup durdum. Yalancı ayrılıklar bile bu kadar sahipsiz değildi inan. Oysa,senin gitmelerine alıştığım gibidir yalnızlığım...

[Bulutsuzluk]

Manasız bir dünyanın dahili sancısı ile birlikte o güzelim günlerimizde susmalarımız oldu. Biz sustuk. Hayatı başkaları yaşadı. Ve biz konuşmaya başladık,hasetinden çatladı dünya.
İşte bu yüzden sevgili günsüz, Yaşam'ın tanımına dingil bir yaklaşımda bulunmak istiyorum.
Ve diyorum ki; Yaşam, mana bulduğumuzu sandığımız kör bir pencere. Neresinden bakarsanız bakın,tutarsızlıktan başka göreceğiniz başka bir olasılık yok.

...


Sana benzeyen bir beden,ruh bulsam. Yine,sana koşarım. Ve ben ne zaman seni sevmek için türlü bahaneler üretsem,aslında sana benzeyen yoktu. Tesellim,içinde bulunduğum ayrılık acısının hayali. Kahretsin!. Seni hayal etmekten yoruldum artık.

[Bulutsuzluk]

Bazen diyorum ki;hiç olmasaydık diye. Sonra,dönüyorum kendime. Unutmak yerine,utanıyorum. Olasılıkları, ardımdan kovalarken buluyorum kendimi. Karşımda duran belirsiz bir ışık görüyorum. Üstüne gittikçe,ışık loş bir karanlığa dönüşüyor. Birden aklıma tanıdık sorular geliyor. Cevap vermekten korkuyorum. Sahi biz kimiz? Biz kendimizi bilmezmiyiz? Şu an için görebildiğim tek şey ihanet!

[Hammurabi]

allah analı babalı büyütsün manalı bir ismi var en azından babası inat olsun diye göbek adı koymamış allah sizi birbirinize bağlasın bilgin arkadaşım

[Bulutsuzluk]

Anlamak yerine,okumayı özledim.

[Bulutsuzluk]

Bugün başıma ne geldiyse,bunun tek sorumlusu işte bugündür.
Diyeceklerim bundan ibarettir. dedi.
Alınan beyanı okundu,doğruluğu imzası ile tasdik edildi.

[Bulutsuzluk]

" İşin içinde bir iş olmalıydı. Yoksa uğrana can verdiği sevgilisi kendisini yüz üstü bırakıp gitmezdi. "


Şimdi sevgili günsüz,böyle bir cümlenin üzerine ne söylenebilir ki?


Gerçek ile aşk aynı.
Yitirilen göz yaşı kadar acı ve kederli.

Aslına bakarsanız ben şimdi daha mutluyum!
Neden mi?
Bunu seninle niçin paylaşayım ki sevgili günsüz.

Bu mesaj Bulutsuzluk tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 27.11.2008 - 00:20

[Bulutsuzluk]

İçim, o kadar dar ki sevgili günsüz. İçinde, koca bir orduyu beslemekte...

Bu mesaj Bulutsuzluk tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 27.11.2008 - 00:23

[Bulutsuzluk]

http://www.ktunnel.c...68859aefd920280

Arkadaşlar lütfen yukarıda ki link'i sevgli günsüz bölümünde görüntülü hale getirebilir misiniz? Ve harabe'ye kayıt olanlar için,işte böyle bir aşkın üstüne yazabileceksen,aşk üzerinde yorum getirebilirsin. Yoksa,her sözde aşk üzerinde kelime oyunu yapacaksan -ki ben bu kuralı ihlal ettim, " adımız harabeysede,yine de kusura bakma arkadaş,sadakaya ihtiyacımız yok" kabul ediyormusun butonunu koyulması teklifinde bulunuyorum. Ama önermiyorum. Bu sebepten dolayı sana son kez yazıyorum sevgili günsüz!

[_RomantizmA_]

Yeniden kirlerimi sana bulaştırmak geldi içimden sevgili günsüz...

Aşk adına sakladığın binlerce güzelliğin vurgusunu yapmaktan sırf kirlerimi bulaştırmamak adına hep kaçtım biliyorsun bunu. Derler ya "ölmeden önce ağlayacaksın" diye; sana -bulutun, yağmuru taşıyan, merhameti taşıyan bulutun, binlerce çiçeğin açmasına vesile bulutun- kıymasın diye ağlayasım geldi sevgili günsüz...

Ve bir klip eklendi günlük en beyaz sayfalarına...
Yorumlamak adına yorulmaya gücüm yok günsüz; affet beni...

Ki yeterince bulaştırdım kirimi zaten....

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 27.11.2008 - 01:00

[Rabbit]

[_RomantizmA_]

Köşelerindeki siyahı çıkarmak üzere kalbimin sana sunuyorum günsüz... Aydınlat ne olur....Susma; anlat ne olur!

Kelimelerimin beynimde saklanması yetmezmiş gibi, konuşan dilimin susmasına şahit oluyorum günsüz... Parmaklarımda güç yok.
-Sen anla, konuşamıyorum...!

Vurmak dibine hayatın, inmek gökyüzüne, üzmek sevinçlerimi, zorlamak sabrımı, gülmek ağlamalarıma, çelişmek çelişkilerimle, siyahlar içinde beyaz arama arefesindeyim günlük...

Şimdi sustum günlük, daha demincek, anlar var üzerinden geçen, anlar var ömrümde asır diye dillenen; daha şimdi sustum günlük...
-Sen haykır!

Hangi denizin dibinde bir tutam yosunsam işte
hangi vurgunda bir çay kaşığı sorumluluk sahibiysem
Hangi yağmurun nedeniysem, hangi şehri yaktıysam
hangi şehre doğduysam
nerede ağardıysam; ağrıdaysam, acıyorsam
Sen haykır!

avazım çıktığı kadar susuyorum...
Söylemek istediğim alemler var beynimde;
Gözlerimi aralayıp bak ne olur!

Bu mesaj _RomantizmA_ tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 22.12.2008 - 13:36

[inan]

Günsüz'e not;

Bütün ben'ler bir tek sen'in içindedir.

[sevoş]

Anlatamıyorum ,korkuyorumm.susmak ta istemiyorum.Umutlarım çaresizliğe dönüşüpte ,gözyaşlarım çürütmesin bedenimi,hayallerimi, yarına ait bizi bohçalayıp,kaldırmamalıyım bir köşeye işte.O'da anlasın bunu işte.Yüreğimdeki fırtına savuruyo işte ...Ta ki sonum gelene dek devam edecek diyorum.sen hala duymuyosun.Vakit tamam yolum bitti dememeliyim.Ona de ki (günsüz) sırtındaki yük öyle ağır ki,mantığıyla savaşmaktan duygularını alt etmeye çalışmaktan yorulmuş.Yüreğime yenilmek üzereyim.yenilmeliyimde zaten.Sende yenil,duy artık.Tıkama kulaklarını bana...Her saniye uçurumun kenarından bakmak ,sana ait olanlardan ancak böyle kurtulmak isteği beynimi kemiriyo.....tanımıyosun iştee.yaparım bilmiyosun.Ne yaşat ne yaşa demekte istemiyorum....ben sadece onu istiyorum (günsüz)