bu konuya 530 yanıt verildi

[Bulutsuzluk]

Neresinden bakarsanız bakın,içinde bulunduğunuz durum utangaç bir yüzün saklanacak yer aramasından başka bir şey değildir.
Dışımızda gelişen durum ise,göçebe kabilelerin,geride bıraktığı köhne bir şehir.
Her iki durumda da içimizde saklanacak yer arama telaşındayken,dışımızda gelişen şehirlerin yağmalanmasını görmemek nasıl bir izah ile anlatılır merak ediyorum doğrusu. Oysa içinde saklanacak o kadar terkedilmiş şehirler var ki.

Tüketen bir toplumun elinde olta ile balık üzerindeki tasarrufu sonrası;Güzel bir günü geçirme hevesiyle balık avlamak,
Kısa günün karı ile yakalanan balığı pazara sunmak.
Pazara sunulan balığı satın alan bizlerin midesinde yer iştikal etme durumu.

Oysa o balık ne eğlendirmek,ne yakalanmak,ne satılmak, ne de yenmek istiyordu.

Bize göre herşey normal. Belki deniz içinde büyük balığa yine kendisi gibi büyük görünmek isteyen balığın,kendi ebatlarında ki balıklarla bir araya gelmesi de her canlı da bu dünyayla alakalı bir durum olsa gerek. Onun tek rakibi bizler değiliz,ne yazık ki.

[LaHesis]

Sus geldi dilime. Bu karmasalikta, bu hesaplasmalarda. Konusmak nafile, hayat kendi carkinda sana danismiyor. Hic bir sey icin izin almiyor. Geliyor, devrini tamamlayip gidiyor bu akis icerisinde.Dile sus geliyor da, ya yurege. O hic susmuyor maalesef, surekli yeni umutlarla beklentilerle gune merhaba diyor

[Bulutsuzluk]

Herkes içinden bir renk tutsun.
Ve kendi çevrelerinde bir eksen çizsin.
Göz hizasında belirlediği daireyi içinden tutttuğu renge boyasın.

Anlaşılmıştır umarım :=)

[REBEL]

bulutsuzluk'tan özür dileyerek ...


bir gün çok mutlu olursam sensiz, seni hatırladığımda ne hissedeceğimi bilmiyorum. pişmanlık mı? ince bir kalp sızısı mı? belki de mutluluk..
hangisiyle bilmiyorum ama bu duygulardan biriyle mutlaka ölene kadar seni unutmayacağım. bir hastalık gibi.... her ağladığımda, her kıskandığımda her şeviştiğimde ya da sevildiğimi hissettiğimde.. bildiğim tek şey mutlaka seni hatırlayacağım.
belki seni görmeye geleceğim.. sancılı özlemine dayanamayıp sana görünmeden, seni görmenin verdiği heyecanın kalbime yaptığı ezici baskıya rağmen... belki sesini duymak için arayacağım ama sana ben olduğumu hissettirmeden. belki ben olduğumu düşüneceksin. ama asla emin olamayacaksın. ben sana olan özlemimi dindireceğim bu şekilde..
ya sen ! beni özlediğinde ne yapacaksın? beni göremediğinde..
ben seni bitireceğim bende.. sen de bitirebilecek misin? gücün var mı? bir gün birini seveceğim.. ve ona bir çocuk hediye edeceğim belki de .. bunu duyduğunda için acıyacak. dinmeyen bir yangın başlatacağım sende. en çok istediğin şeyi ben başkasına hediye edeceğim. tıpkı senin benim aşkımı başkasına hediye ettiğin gibi. bu hastalıklı aşk, hastalıklı bir ömürle sonlanacak. ve ikimiz de biteceğiz birgün....

Bu mesaj REBEL tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 23.08.2007 - 12:20

[REBEL]

bunlara, nasihatlere çok ihtiyacım vardı. aklına yüreğine inandığım birinden hemde. teşekkür ederim.. hem de çok.. sen bu forumdaki en gerçek kişisin abi'm.. ben de seni çok derin bir saygıyla (belki bir daha karşılaşamayacak olsakta) seviyorum ve seveceğim..
nedenini benim bile anlayamadığım bir güven veriyorsun herkese..
hep mutlu ol....

[Bulutsuzluk]

Elimde kalın bir kitap var. Ona bakıp,bakıp okuyorum rebel kardeşim. Ve ne zaman tarafıma böylesi kelimeler zikredilse utancımdan ağlamam gerektiğini söylüyor. Teşekkür ediyorum inayetin için.

Yüreğimiz olmadık yerlerde mutluluğa kabil olmak için yanıp tutuşur. Biz o yangını bile umut ederiz inatla.

Can'sın :=)

[Bulutsuzluk]

Mahşer değil bizim sevdamız. Korktuğumuzdan öte vatan sevgisidir dediler ve öyle yürüdüler. Beni zamandan önce hatırlayın,zamandan daha hakikatim.Ve zamandan daha eski. Medeniyetin kapımızı çaldığı o vakitlerde,siperlere dahi yatmayı bilmeyen bizden birinin,elinde ki son lokmayı iman ile paylaşıp,bölünmez bir bütün için savaştılar.

Necap Fazıl Üstadımızın da Sakarya şiirinde de belirttiği üzere;

''İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal
Hamallık ki,sonunda,ne rütbe var,ne de mal,''

Yoktu içlerinde herhangi bir pazarlık. Ve herhangi bir vücudu göremeyecek kadar da insanlık. Sadece bir şeydi hayalleri. Sonunda rütbe değildi biliyorduk ,ya da mal mülk. Ne isteyebilirlerdi ki başka.

İşte bu hisle yazıyordu Mehmet Akif üstadımız Çanakkale şehirlerine şiiri ve bir kıtasında belirtiyordu ecdadımızın geleceğe dair umutlarını.

''Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!..
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer. ''

''Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi... ''

''Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni târîhe!" desem, sığmazsın. ''


O günün insanı zamandan da eskiydi. Ve her gün onları anarak geçirdik. Yeri ve zamanı pek de önemi olmayan bu destansı günü dile getirmek geçti içimden sevgli günsüz.
Dün ağlamak ile geçirdim günü ve dua ile.

[Bitti Derken...]

sevgili günsüz bittim artık sıfırı tüketiorum

[Bulutsuzluk]

Oda sayısını bilemeyecek kadar büyük ve ismine namzet şatoda, yalnızlığından başka öldürecek bir şeyi kalmayan güzel bir kadının efkarını çekiyorum şu sıralar.

[Bulutsuzluk]

Birbirlerinden habersiz yaşayan bizlerin,aynı kelimelerde boğulup,seviştiğimizi bilmemek hangi izah ile anlatılırsa anlatılsın. Ben yine de bilememeye dair her ağızdan çıkan kelimeleri bir araya toplamakla meşgul olacağım. Bittiğim an. İzahı olmayacak saçmalıkların kalmamasıdır.

[Bulutsuzluk]

Tam da sensizliğe alıştığım vakit de,seni bana getiren ne olabilir ki. Çıplak bir ağacın son yazı mı? Yoksa, içinde beliren göçmen kuşların artık mutluluğa kanat çırpmasıyla beliren dank edişlerin mi getirdi seni buralara.

-Ağlıyorsun!.

-Deniz martıların doğasından olsa gerek. Görünmeze doğru dalışıdır hayatta kalma mücadelesi martıların. O gün’e gagasında biriktirdiği balıkları bir yerlere götürme telaşıyla anlarsın ki giden martı dişi. Kanat çırpmaktan aciz,denizin akordunu bozarcasına soluksuz dalışlarda gagası boş olan bizleri ezercesine bana bakıp,ağlıyorsun!.

-Saatlerce, geçtiğin olası birkaç istasyonda gidip gelmelerim sırasında,yine soluksuz kalan bedenimin isimsiz istasyonunda yığılıp kalmasına mahçup gözlerle bakıp,ağlıyorsun!.

- Korkularıyla yüzleşmek istemeyen tekil yüzlü kapitalist gözlerde,kendine dair bir şey aramadığı ayan beyan açık,yüzünde paslanmış sakalıyla çöpleri eşeleyen bizlere bakar gibi,ağlıyorsun!

- Sana dair bırakacak hiç bir şeyim olmadığına inanacak kadar,aptal bir bakış ile ağlıyorsun!.

- İlk yanılmaların bu değil,seni doğruya götürmek için varım.
Benden beni ayıracak bir renk biliyorum.
Söylemem!.

[BAKIMSIZ DEVE]

veda turlarımı atıyorum öyle ki neyse

[Bulutsuzluk]

Seni ne zaman kendime saklasam unuturum saklı denizlerde. En önem verdiğim deniz olmasına rağmen unutulmuşluğa yüz tutmuş bedenim,yalanda olsa peşinden koştuğumuz an”lık zevklerin aldatmacasına kanıp gitti. Tek suçlu pek tabi ki bendim. Bana eşlik eden nefsim ve bu duruma tanıklık eden zamanın ne suçu olabilirdi ki. Onların kendi başlarına yapacak bir şeyleri yokken henüz…

Kısa bir durgunluğun ardından, inisiyatif tamamıyla zamanın eline geçer. Söz zamanındır artık.
* Yaşayacak bir şeyinin olmaması benim suçum mu?
* Yaşadıklarından pişman olan bir sen misin?
* Yaşamınla ilgili yüreğine dokunan en güzel anın olmaması kimin eksikliği?
* Nefsi’nin senden daha eski olduğunu bildiğin halde,neden ona kılavuzluk yapmaya kalktın?

Nef’sin durgun olduğunu görmek pek mümkün değilken,adına yakışır bir coşkunlukla söze girmesi gerekir. Ve öyle de olur. Söz Nefis’indir artık

* Doğumun ile an’lık durumuna geçişte yaşadığını mı sanıyorsun sen?
* Bir önce ki bedende edindiğim bilgileri sana aktarmama izin vermeyen benim dışımdaki sen’lere ayak uyduran ben miydim?
* Uzun bir gecenin ardından dünyaya kahrettiren kadehteki ben miydim?
* Bilmediği soruları yaşayan bedeninin,bendeki görmezden geldiğin cevaplara tenezzül etmeyen ben miydim?
* İnsanların birbirlerinden koptuğu gibi ahiret hayatında da bensiz hesaba çekileceğini söylememiş miydim?

[Bulutsuzluk]

Ne denilebilirdi ki başka. Adını bile bilmediğim ve sonradan öğrendiğim kadarıyla elleri nasırlı anaların,okumak yerine çalışmaya yüz tutulmuş kara yüzlerin,meydanlarda kendilerine teğet etmeyen haksızlıklara bile salya-sümük dökülenlerin, pamuk tarlasında sırtında doğumundan sonra 7 aylık,doğumunda önce karnında 3 aylık bebeğiyle gündelikçi çalışan kadınlarımız,koordinatların her hangi bir köşesinde sadece ateş,su ve toprak ile yaşayan bizden birinin çevresinde dönen dünya. Benim bakabildiğim yerde bunları izleyen onca kalabalık. Meğer ne kadar da fazlaymışız dünyanın dengesine. Artık her geçen gün nasırsız ellere,haksızlığa ve modern hayata alışmışken,sırtında büyüdüğü anasına bakmakla meşgul olan Kadife’nin hayatını da birileri mutlaka anlatacaktır.

Umutla bekliyorum.

[Bulutsuzluk]

Usulce seni beklediğim kaldırımlarda,bakıpda halime acıyacak bir kulun özlemini çekiyorum.
Özlemim öyle büyük ki,sana duyduğum hisler bir başka baharın ertesi gününde.
Sana benzemek adına erteledim hislerimi.
Ve sana dokunmak için...

Kendi adıma en iyi yaptığım (şey)'dir beklemek.

[Bulutsuzluk]

Hangi vakit,tuzlu gözyaşına yenik düşse bedenim. Olduğumdan daha büyük bir boşluğa gider bulurum kendimi.

Mühim olan göz yaşına yenik düşen bedenim mi?


Asla!

[Bulutsuzluk]

Çok uzun zaman olmasada,sağlam arkadaşlıklara dilimin yettiği şekilde anlatmaya çalıştım.
Kah takıntı haline geldik dillerde. Kah kendimizi unutturduk takıntıdan sıyrılmak için.
Bir çok şeye ayak diremek (inatlaşmak) yerine,her şeyi oluruna bırakan kelimeleri ardı ardına sıraladık,durduk.
Taş çatlatan bedene yalvardık. Su olduk,dingil olduk. Karşılıksız sevdik. Belki sevildik.
Yanık melodilerde ağlayan kelimelere sitem ettik. Dik kalmayı ögrettik. Buz tutan renksiz duvarların içine girme çabalarımızda anlamsızlığa düştük.
Özlemimiz, öyle yakışırdı ki bize. Hadiseden uzun yorumları görmezden geldik. İşte bu sebepden ötürü hadiseleri özlemimize mürekkep yaptık.
Bafradır cigarası,adının özlemi bulut, sonunda kaybolmaya alışık bir insan.
En azından denedim.
Sonunda yoruldum de.
ve çek git hayatımdan
sevgili günsüz.


Nicedir sana elveda demek için fırsat kolluyordum sevgili günsüz :=)

Senin yokluğunda 22. sahifeye kadar geldim. Meğer ne çok vaktimi almışsın.

[Bulutsuzluk]

Mecnunun ancak adı var. Olmazsa olmaz bu gençliğime pay biçmişliğim,geleceğim,geçmişim ve özlemim.
Bilmem misin ey ömür! Sana dair unuttuklarım var.

[Bulutsuzluk]

Anlatmak isteyip de anlatamayacağım bir yalnızlığı yaşıyorum şimdilerde. Kimsenin anlamasını beklemediğim,gayret ettikçe içine gömüldüğüm,art arda sıraladığında ve arasına sadece virgül koyarak birbirlerinden ancak ayrıştırabildiğim,hali hazırda herkesin içinde olduğu,birbirlerinden habersiz,çocuklar kadar hür,büyüdükçe hırçınlaşan,birbirine benzeyen,herkeste farklı bir his bırakan,çelişkili ve bu bundan zevk alan,mevsimsiz,kısa,gündelikçi,inatçı,gizemli ama kendini hissettiren bir yalnızlık bu.

Anlamını benim de bilmediğim bir yalnızlık yaşıyorum şimdilerde. Kimsenin değil de sadece “O”nun anlamasını beklediğim bir yalnızlık. Katıksız,umutlu,inançlı,kaderci,kendime ait bir yalnızlık bu.

Anlamını hiç de önemi olmayan bir yalnızlık yaşıyorum doğduğumdan beri.Yapayalnız…

[Bulutsuzluk]

Ne yazık ki hiçbirşey eskisi gibi yaşanmıyor. Yaşamak için de direnmiyor çoğu kimse. Azdan çoğu da hayal etmiyor. Bir kaçı da paylaşmayı bilmiyor. Geriye birbirinden habersiz dünya hali.

Bugün ne zamandır yapmadığım uzun soluklu yürüyüşümü yaptım memleketimde. Birden bire nedendir bilinmez sebepsiz bir denklem oluşu verdi beynimde.

Güzellik olmasaydı nefis neylerdi!