bu konuya 530 yanıt verildi

[REBEL]

EVET YALNIZIM!

sadece bunu söyleyip susmak isterdim! ebediyen susmak. çünkü canım acıyor, konuştukça, özledikçe,arzuladıkça ve en kötüsü de yaşadıkça!!!
şimdi odama girdim. içimin ışığını yaktım,yatağıma uzandım öylece. kendime dokundum sonra. hiç tanımadığım birine, bir boşluğa bir unutulmuşluğa dokunur gibi dokundum kendime... ne kötü dedim!! ne kötü insanın kendi kendine acıması...
oysa kendime acımıyordum bile. öyle uzaktım ki kendimden...seni aramayı düşündüm sonra.. ama hemen vazgeçtim. çünkü seni değil tenini özlediğimi hissettim o an..sana daha fazla haksızlık etmek istemedim. bunu düşünmek bile bana iyi geldi.seni bütünüyle, her şeyinle hissettiğim an aramalıydım.. çaresizken, muhtaçken değil seninle dopdoluyken! ama aradım yine de.. boşluğuma yalnızlığıma ortak ettim.. itiraf edeyim!!
benim derdim seninle değil sevgili.. benim aynam kırılmış bir kere..boşluklarımı saklayarak yaşıyorum.iyileşmez yaralarımı saklayarak yaşıyorum.sandığın gibi cesaretimden değil, korkumdan başarıyorum onca şeyi.korktuğum için haykırıyorum.korktuğum için tanrıların elindeki ateşi çalmak istiyorum.
artık sevgi deyince ölüm geliyor aklıma! yenilgi yıkım...elime sahipsiz bir bıçak tutuşturmuşlar.bir de o korkunç gürültülerini en çok ta dinmez nefretlerini…kırılmış aynamda çaresizce yüzümü ve yüzünü ararken düştüğüm her boşlukta elime tutuşturdukları o bıçağa sen de sarıl istiyorum, birlikte bıçaklayalım istiyorum kendimi.beni benden kurtarmak için her çırpınışında bir tek sana kusuyorum o korkak öfkemi.kazandığım her başarıda canımı yakmak istiyorum bu yüzden.ruhumun çektikleri az gelmiş gibi ellerimi parçalıyorum duvarlarda, yüzümü dağıtıyorum kanayan aynalarda…
EVET YALNIZIM!

Çünkü ne zaman aşkla büyülensem, o çok eski korkum bana yaralı kendimi hatırlattı.ne zaman aşkla büyülensem aynı anda ayrılığın o korkunç hüznü kalbimi yaraladı.suç senin değil sevgili…suç sana gelene kadar karşılıksız sevdiğim için beni bana düşman eden onca insanda!!!
Hayat dediğin nedir ki! Onu hayat yapan bizim korkularımız, bizim özlemlerimiz, bizim ümitlerimiz, tutkularımız…
Yaşamak bir ödül olmalıydı. Yeryüzüne tapmalıydık. Ama beni sana bağlayan her şey artık belki de sadece şunu anlatıyor..
Ne zamandır yaşamak suç!!
Biliyorum kendimde seni mahvediyorum, kendimde umutlarımı tüketiyorum…ama ne zamadır sevmek bir suç!
Suç varlığımız!
Bunu belki de artık sadece ikimiz biliyoruz!!!

[inan]

Bahaneleri bir tarafa bırakıp neden nedenlerden nefret etmeden her geçen saniyenin hesabını yapıyoruz. Aynı soru aynı cevap.?

[ABANDE]

SAÇMA BİR İLİŞKİ YETER RUHUN ÇÖLLEŞMESİNE...

Bir çok insan hata yapma hakkını hayatın daha zararsız alanlarında kullanırken, sen daha büyük bir hata yapar ve ilişkilerinde kullanırsın bu hakkını...ne istediğini tam olarak çözemediğin için düşersin bu tuzağa aslında...Ve aradığının o olduğunu düşünürsün tereddüt etmeden...Gülüşü,bakışı,duruşu,cilvesi,cilası,hayata bakışındaki o anda anlayamadığın yapaylık, süslü laflar çeker seni...
Ve sen dürüst takılırsın ilişkine,hesapsız seversin.Elinde ne varsa sırf sevdiğin için karşılıksız verirsin, bir şey beklemezsin...
Ama bir şeyi hesap etmediğini anlarsın çok geçmeden...Verdiklerinin kıymetini bilmeyen, sadece alan, kullanan ve kullandığını kaldırıp atan biriyle karşı karşıya olduğunu anlarsın çok geçmeden...
Sonra da bildik, tanımlanmış şeyleri yaşarsın...Nefret edersin bir süre karşı cinsten.Sana darbeyi vuran gibi görürsün herkesi.Ve küsersin sevmeye,sevilmeye...Aşka tövbe edersin ve bir darbe de sen vurursun kendine.Bir ''KÖTÜ''nün çölleştirdiği ruhuna, sen de su vermezsin uzun bir süre...

[ABANDE]

ÖMRÜMÜ KAYDA GEÇİRDİ BİR SOKAK!!!
Eski bir yalnıznıktan ödünç alınmış günlerle,yaşadım gençliğimi ölü bir kadının saçlarını okşayarak...Yaşadım babamın ruhuna ithaf ettiği bütün pişmanlıkları.Bozgun bir kalp ve siyah bayraklı şiirlerle..Dolaştım bütün sahipsiz duyarlıkları...

Düzenleme: Şiir Cezmi Ersöz'den altındır. Lütfen alıntıları belirtelim..

Bu mesaj Elric tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 17.08.2006 - 17:10

[id]

Sen Git Sair Ol

[ABANDE]

HAYAT DEDİÐİN NEDİR Kİ?
bu hayat bizim değil..bizim değil bu dinmeyen kavgalar...bizi durmadan tüketen bu savaş bizim değil...bu kapıyı vurup çekip gitmeler, bu kaprisler, boş gururlar, ağlayışlar,aldanmalar, bu aldanışlar...hiç bir şey olmamış gibi yeniden başlamalar...bu sahte ayrılıklar bizim değil...
bizim olan derinlerde, suların diplerinde yatan,görmekten,yüzleşmekten korktuğumuz,utandırır, bizi güçsüz bırakır diye yıllardır kimsesiz bıraktığımız ruhlarımızdı...
sana kızmıyorum, seni anlıyorum.( bu bana çok acı verse de)sana kızmıyorum, benim öfkem hayata... nasıl bir hayat ki bu öfke sevginle güvenini birbirinden böyle acımasızca ayırmış.nasıl bir hayat ki bu ..deliler gibi sevdiğin birine çok isteyipte güvenemiyorsun...onu ne kadar sevsende,bir gün seni hiç beklemediğin bir anda bırakıp, çekip gidecek diye korkuyorsun...bu korku, bu güvensizlik yüzünden güçsüzlüğünü,zaaflarını, suların altında yıllarca gizlenmiş duran halini gizliyorsun ondan... o orada öylece dursun istiyorsun:suların altında...üzerinde can çekişen düşleri,üşümüş kenetllenmiş elleriyle ,kapalı gözleri, o soluksuz kalmış yüzüyle dursun orada...yıllardır kimsesiz bıraktığın, bir kez olsun yanına uğramadığın o halini en sevdiğin insandan bile saklayıp duruyorsun... çünkü kimi sevsen çekip gitmiş..kimi sevsen hayat geçmiş önüne...yıllar sevgini alamamış senden.. ama güvenmek, güvenip biriyle herşeyini paylaşmak...işte hayat bunu almış elinden...lanet olası... hayat dediğin nedir ki?

[Bulutsuzluk]

Müsvetli kağıdın arkasına yazılmış zoraki bir tebessüm ve beni bulduğunda yanan eline merhem olsun diye göz yaşı bırakıyorum sana. Ne zaman gün ışığı ağırsa hep uykuda yakalanırım,sonrası arda kalan mahçumiyetimle gün batımını uğurlarım. Dolayısıyla küçük olan lokma bana kalır,yokuş aşağı sokaklarda. Ayyuka çıkmış gözlerde ki kendini beğenmişlik de sana.... Tozlu yolların sabahı işte bu yüzden tiksinti verir. İçinde ayak bastığın bu yer küreden feragat etmek istercesine ögleye dek uyku halinde yatakta debelenmem de bu yüzden.

Ve sen bunun farkında değilsin.

[Bulutsuzluk]

Sessizlik anımsatır gerçeği,yine sessiz kaldığı sürece. Tekrarı olmayan kısık bir sesle,belkide kendine has bağrışıyla kulağımıza hayata dair ipuçları verir. O anda anladığımızla yetinmek,en azından duyabilme yetisine sahip olmakla mümkündür. İçinden konuşanlar ve belli bir birikimi olanlar bu fısıltıyı duyabilir. Böyle kabiliyetten uzak hislerin, ortası yoktur. Ya debremin yarattığı fay hatlarının boşluğunda dipsiz kuyuya düşeceklerdir. Ya da lüks binaların moloza dönüşmesiyle altında kalacaklar. Ortasında bizlerin cennet umudu bir başka bahara ertelenecek. Arda kalan kağıdımız ile kör bir kalem. Çaresi yok,tükenmedikçe kalemimiz yazmaya mecburuz halen.

[Bulutsuzluk]

Zifiri karanlığa yakın loş bir ortamda,uyuyan seni izledim. Sarsılmaya yüz tutmaya inat soluk alış-verişinle o kadar güzel bakıyordun ki kapanmış göz kapağınla,burun deliklerinden içine çektiğin hava olmak için paraladım kendimi. Bunun imkansız ve çaresizliği ile kendime geldiğimde efkar bastı ve ne zaman bırakacaksın dediğin sigaraya sarıldım yine.


Ey sevgili sana dair bir şey yazamadığımda '' Sevdim seni inanamayacağın kadar esmer kız. Kirpiklerimde çırpınan şu tuzlu göz yaşımda ihanetin adı yok.'' lu söze sığınırım.

Alıntıdan uzak yaşamayı senin için terk ederim.
Saygılarım ve beraberinde sevgilerimle.

[Bulutsuzluk]

Bir kaç satır sonra uykuya dalacak olmanın verdiği iyi sabahlar keyfi. Gün ışımadan önce girilecek yatağın içinde bebek telaşıyla doğabilecek inga sesi ve özlemdir alır gider beni bu günlerde aceleci,anlamsız bir heyecan.

[inan]

Karşımda bir sürü senler...Yanımda benler... Durmadan çarpışan senler, benler... Parçalanmaz, törpülenmez, sert, katı senler... Kabının şeklini alan, içine düşeni kavrayan likit benler... Karışsak da artık homojen olamayız... Ne üzerimde yüzecek kadar hafifsin, ne de dibime çökecek kadar ağır...Bünyemde asılı kalmak da sana gelmez... Bu mevzu daha da bulanır... Konuşmalar senler ve benler ortalaması... Ama şanslı olan senler, tanrı gücünü ödünç vermiş sana bu gece... Haydi, başla bakalım yitirilenleri geri getirmeye...Ben bilmem, sen dedin; kötü olan bir şeyi istemedin...Gelişmeler hayal etmediğimiz gibi...Hani mucize nerede?Çok eminsin ya yine! Panzehiri buldum sandın! Oysa acıya vitamindi söylediklerin...Şöyle dedi bir dostum;İnsan sıçan bir canlı, bokun reddi bir uygarlık sendromu... Ne oldu ki, işte sen de sıçtın...Bu sendrom niye?

Bu mesaj inan tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 20.08.2006 - 14:48

[Bulutsuzluk]

Seni sana bırakıyorum doğmamış düşüncelerde. Azat edilmiş güdünle beni bulman ve bir daha bahane bulamayasın diye son kez seni sana bırakıyorum.


Yanan ateşin külüyüm ben.
Sönen külün günahı da sen.

İki satırlık bir tebessüm.
Ne san varsın bu alemde ne de ben.

[Emily]

Senime ekledim yüzlerce beni
benler karıştı sen yağmurunda ruhuma

ben seni senden ekledim
bekledim...

[inan]

Bu dünya, hüzün yeridir. Şimşek, bir parlayıştan ibarettir. Çoğu kez peşinden hemen yağmur gelir.

[Roland]

Bazen öyle bir durum olur ki, karşınızdakini farketmeden kırarsınız. İşte bu gibi durumlarda ne yapacağını bilemez, bocalar durursunuz. “hay dilime...” dersiniz. Zamanı geri almak o farketmeden yapılan hatayı düzeltmek istersiniz.

İdrak edemezsiniz, aklınıza bile gelmez yanlış anlaşılacağınız. Beklersiniz, özür dilersiniz sadece, özürün yavan olacağını bildiğiniz halde...

Kırarsınız fakat siz kırdığınız kişiden daha çok üzülürsünüz...

Zamanı geri döndürebilmek...

“hay dilime...”

29/08/2006
Gildarel Snowstorm

[Bulutsuzluk]

Aynı hikayenin farklı yönlerinde hareket eden ters ve düz birarada olamamanın ezikliği mi? Yoksa olmak istediklerine emin olamayan kararsızları oynamaktan sıkılmalarından mıdır bilinmez ama 2 dakika önce de belirttiğim gibi

Serhatın derdi var.
Ya sabahtan ya da erken batan güneşten.

[Bulutsuzluk]

Birlikte yürünülen yolların üstündeki ağırlığımız yetmiyormuş gibi etrafı çevreleyen yüksek binaları dikerek,yolun kaybolması öyküsünü yazmaya çalışıyorum nicedir.

Kalem yoruldu üstünü çizmekten kelimelerin,ben halen yorulmadım sevgili günsüz. Ve bu tatminsizlik yorulmamı sağlayacağı yerde daha çok kamçılamakta. Halbuki bir an'lık geriye yaslanıp,nefes alsam nerde hata yaptığımı bulacağım.

Henüz pişmedim,bunu şimdi daha iyi anlıyorum.

[Bulutsuzluk]

Neresinden bakarsan bak,toprağın rengi 3 isimden ibaret. Neresinden bakarsan bak,aynı yitiriliş. Yokuş aşağıya gidilen yolun kavşağında, doğan güneşin acelesiyle bir solukta inkar edilen renkleri anımsatır toprak ana.

Öyle ki; Toprağın kendisi,topraktan gelenler ve toprağa gidenleriyle ayrışmakta.

An itibariyle, aldığım nefes toprağa gitmekte.

[Bulutsuzluk]

Bir an için gözlerinle birlikte,hiç zorluk görmemiş küçük ve narin ellerinle yüzünü kapamaya çalıştığında,dünyanın kaç bucak olduğuna dair göz kapaklarında biriken ince bir aydınlıktan korkar gibi,yıllardır haber beklediğin dostu hayal etmeye çalışırken zihninde,karanlığın içinde görmek istediklerinin dışında gelişen olgu durumunu bilirmisin sevgili günsüz.

Cevap aramaktan bıktım artık.

[dokuzharf]

Seni özlemediysem gül yüzünü görmeyi özlediğim sevdiğimi görmeyeyim Abi'm.. O kadar ki Kalbimdesin..
Hoşgeldin tekrardan günü olmayan kalbime..