bu konuya 530 yanıt verildi

[Bulutsuzluk]

Kendimize ait olup bunu gözle görülecek hale sokmak nedir,neyin fesidir derken. Yaptığımız eylemin adının FANZİN olduğunu bilmeden birşeyler karalamak nasıl bir duygudur Allahım. Tuttuğumuz günlüğün,karalanan bir şiirin ya da abonesi olduğumuz bir dergiden, kendimsel bir şeyler çıkarıp,bir köşeye karalamak gibi olsa içimdeki Fanzin duygusu.

Alt alta yazılan şiirin herkes tarafından gözleri kapalı okunma endişesi değildi bizimkisi,ya da kalınca bir romanı hiç tanımadığımız birinin- mesela liseli bir gencin biriktirdiği harçlığıyla-aldığı kitabın arkasında yazara dair bir kimlik oluşturmak da...

Hayatı boyunca,gözle görebildiklerini kendinsel karalamalarla yorumlayan tekil bir lisanı oynarken. Bir an da yeniden anılara dönmek neden?

Cevapsız sorular bunlar. Paylaşılacak bir umudum yok. Kimbilir bağımsız kelimeleri sevgili günsüzün üzerinde denerken, belli bir sistemin boyunduruğuna girdiğinin farkına varmanın verdiği acı bir hissiyattan başka bir şey olmasa gerekdi denemelerim.

Üzerinde çalıştığım,belli bir kuralı olmayan bu değişken yüzün. Bir an da nasıl kendi kendini imha ettiğini anlamak mümkün değil sevgili günsüz. Tüm içtenliğimle, kendime gömülmeme rağmen belli kalıpları yıkamamanın acısını çekiyorum. Ve kar kendine değmeden,hafiften nefes aldığım kara parçasını kaplamakta.

Sonra,dahili sancım tanıdık yüzüyle göz ucumda beliriyor. İşte benim anlatmak isteyip de durduğum an bu sevgili günsüz.

[Bulutsuzluk]

Evimin kuytu köşelerinde kah yarı uykulu,kah elimde geceyi delen yanan sigaramla,kulağımı kömür madeninde çalışan emekçi işçilerin titizliğiyle soğuk duvara yaslayıp,beynimde oluşan frekansların ne anlama geldiğini çözmeye çalışırken. Sigaramdan aldığım son nefesin-ki çevreye verdiği zarar kadar etkili olurdu ışığı- ortaya saçtığı aydınlıkla beraber göz hizamda beliren köşe başını tutmuş örümceğin son halini de anlatamıyorum sevgili günsüz.

[Bulutsuzluk]

Gözümde biriktirdiğim hüzün an'lık gecemden yarına kalmayacak,odamı çevreleyen soğuğun klavyeme bıraktığı ağırlık yarın çözülecek belki de. Uzun zaman önce yitirilen aşk yeniden başlayacak. Ne zaman irdilesem geçmişi,adamın biri yüzüme haykırmayacak ve söylemeyecek yüzüme " anılar,yaşlı bir beynin ayaklı değneğidir" diye.

Biliyorum her defasında aldansam da,mavi mutlaka ağır basacak zamana. Umudum göç eden kuşlarda...

[Bulutsuzluk]

Kendi kalemimden,aklımın yattığı kadar,tutar yanı olmayan karganın hikayesini anlatmaya kalksam.

Kim,kimin derdinden anlardı ki!
Sen seni bil. Ben de seni...

[GÜL_ZAR]

bu gün gene günsüze birşeyler karalamak şart oldu önemli insanlar önemli sayfalar açınca incelemek şart oluyor

sevgili günsüz ben bugün gayet monoton bir okull yaşamaı daha geçirdim okula giderken tramwaya bindiğim zaman önce içimde bir huşu beliriyor gene nereye nasıl gittiğimiz belli olmadım uutsuzlukla önüne bakıyorsun belki yarından gelecekten haberin yok ne olacağını bilmeden hayalleriyle yaşıyor ve yaşlanıyorsun
sanki üstüne ağır yükler koyuyorlar ama sen asla vazgeçmiyorsun umutsuzluk içinde kökleşip tomurcuk olmak ordan fidan fidandan ağaç olmak istiyor sense ona inat içinde ümit yetiştiriyorsun belki hissiz yaşama mahküm oluyorsun ama yaşam sana bunu getiriyor bir başarı bir ümit derken umutsuzluk sudan kesiilmiş gibi yapraklarıı büzüştürüyor tam içimden söküyorum seni diyorsun bu sefer karşına aşk geliyor yanındada umutsuzluk sana göz kırpıyor üzülüyorsun ama aşk için umutsuzluğuda kabul ediyorsun

aşkı yaşamaya başladıkça ümifdin büyüyor diyorusun ki umutsuzluk yüreğimde sana yer yok sen benimlesin ama seni hissetmiyorum beni yıldıramazsın diyorsun tam o anda hayat sana en büyük kazığı atıyor aşkını kaybediyorsun onunla birlikte gelen umutsuzluk ise hala sneinle anlam veremiyor afallıyorsun ama bir kere çaresiz kaldın mı gerisi çorap söküğü gibi geliyor üstüne üstlükde aşk snein hayatını elinden alıyor

yaşamaktan yaşamdan sevdiğin insandan vazgeçiyorsun sevmeyi unutuyorsun umutsuzluk seni soytarı gibi oynatıyor herşeyden herkezden uzaklaşmak istiyorsun ama o anda olduğun yere zincirli bir köle olduğunu farkına varıyorsun acıya katlanıyor zinciri kırmaya çalışıyorsun ama hiç bir şey yapamıyorsun ellerin ayakların kanıyor bir damla bir damla daha derken acıma duygunu kaybediyorsun acıma duygunu kaybedince yanında merhamet ve şavkat duygularında gidiyor çünkü onlar bir üçlü

tam düşünmeye çalışırken yerde ki kanlı zinciri ve ayağını görüyorsun ama elinden bir şey gelmiyor bu seferde çaresizlik duygusunu kendin bırakıyorsun içinde bulunduğun çaresizlik durumundan kurtulabilmek için ama durum yinede değişmiyor hala aynısın farklı olan tek şey yitirdiğin duygular

sona vardığını öleceğini düşündüğün bir anda bir dost geliyor yanına sana düşüncelerin karşılığı ordan kurtaracağına söz veriyor sen önce düşünüyorsun düşüncesiz düşüncelerimsiz hayalsiz ne yaparım diye ama yapacağın hiç bir yok onlardanda vazgeçiyorsun dostun o duygularınıda alınca seni orada bırakıp kaçıyor haykırıyor haykırıyor ama sesini kimseye duyuramıyorsun o anda güven duygusunuda yitiriyorsun

düşüncelerin olmadan dostun olmadan zaten yaşayamazsın kalbini orda bırakıyorsun söküp atıyorsun vücudundan senden sonrakine kalsın ibret olsun diye yaşamaktan vazgeçiyorsun yanii

sonra yer sarsılıyor ve altından erimeye başlıyor sonunda gözlerin kapanıyor ve bir bakıyorsun hepsi rüyaymış uyanıyorsun şükür diyorsun ama unuttuğun birşey rüyanla gerçek dünya arasındaki tek fark KALBİNİN YERİNDE OLMASI gerisi aynıdırrrrrr









yaşamım böyle işte bende paylaşmak istedim biraz uzun oldu kursura bakmayın ama ben bu rüyayı sürekli görüyorumm unutmamı veya eksik yazmamı o yüzden bekleyemezsinizz değilmi


vermiş olduğum rahatsızlıkan dolayı herkesden özür diliyorumm

[duygusuz]

günsüzzzz....yine bir günüm daha bitti..hayat benim günümden bir gün daha çaldı...

sabah erkenden kurs olan okula kadar yürüdüm...çıkışta da o yağmurda eve kadar yürüdüm....bugün yürümek hoştu günsüz...insan yürürken hele de yalnız olunca aklını bir şeylere verip çok iyi düşünebiliyor.....ben de düşündüm.....
günsüz bea, seni de davet edecem söz...!!!

[Bulutsuzluk]

Maksadını aşmış sözlerin hatrına,eskiye dair aklımda ne varsa kusmak isterdim. Lakin unutmak istediklerim mi baskın geliyordu. Yoksa unutmaya korktuğum gerçekler mi? Bil(e)miyordum.
Kim bilir. Bir gün gelir. Yine maksadını aşmak istediğinde kelimelerin,bolca bir zamanı da denk getirirsem eğer. Dünyanın en güzel gözlerininden,sonrasında dünyaya bakılan en güzel bakışın,ruhun bedeni terk ettiği son bakış olduğuna dair
bolca saçmalıkları karalarım sevgili günsüzünde.

[Bulutsuzluk]

Düşün sağında ve solunda dönüşen yaşamı. Ortasında,dipsiz kuyunun içinde aramaklı halini. Unutduğundan fazla hatırladıklarını. Çok mu seviyorsun dünyayı?

Düşün,ağlamayı unutmuş gözlerini. Düşün,rüzgarın saçlarına bıraktığı resmi. Düşün,yaz sıcağında kurumuş bedenini. Ne o çok mu heyecanlandın?

[inan]

Kaybediyorsun artık, zaman sınıyor yalnızlığını..
Gelemiyorsun , affetmiyor kaybedilmişleri benliğin..
Kanımın rengi senin gözlerine çalıyor...
Dudak izlerin hala bıraktığın yerde..
Satır arası kaçamaklarıma göz yumuşların..
Dokunuşlarında hep aynı sendromu yaşatıyor... yalnızlık..!

Bu mesaj inan tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 11.01.2007 - 12:43

[Bulutsuzluk]

bulutsuzluk (guest): gereksiz dertlerde bulanan bir bedenin efkarı ne kadar geçerli ise
bulutsuzluk (guest): işte bizi o kadar yok say yalnızlığım.
bulutsuzluk (guest): gitmeyi beceremeyen günahkardan bir farkım yok
bulutsuzluk (guest): binaleyh vakitsizdir her gidiş.

Anlamı olsun istedim..

[Hatun :)]

günsüz alışkanlıklarım beni yoran, acıtan, kanatan.
hayat iki dirhem bir çekirdek giyinmiş en güzel kokusuyla çağırır beni dışarı
aşk mevsimi hissettiriyor kendini.
belli belirsiz saçmalamalarım. yokoluşlarım.. varoluşlarım. hiç olmayışlarım

[Bulutsuzluk]

Ne kaybeden benim,ne de yalnızlığımı sınayan zaman. Bir anlık işte. Gelip geçiyor ömür. Belki de aradaki fark. Sen gözlerini yumarken hayata. Bir başka hayat beliriyor gözlerde.
Uykusuz gözlerin ahmaklığı,çözülmeyen saçların belirsiz hali,dudağında biriktirdiğin memnun oldum terbiyesi,satır aralırına kaçmış detaylar,dokunduğunda hissedebileceğin maneviyat,şimdi ki halin ve sonrası eksilerin birer birer seni avara eder.
Biliyorum.Sonunda söyleyeceklerim,başında yaşayacaklarımı unutturur.Efkarla,gelişi güzel çakıllı yollara attığım bafra cigarasının şahibeli yaşamı, beni bu hallere düşürdü. Belki de bildiğimi sandığın ömür darağacında,kendimi asmak istememin çelişkisi böyle bir şey. Yine de yalnızlık bunaltıcı bir hal olmasa gerek,gelişi güzel sendromu yaşayan benliğimde. Ki yolumu bulmak adına uğraştıkça kendime doğru adımlarım sıklaşıyor.

Ah senli-benli duygularım,sensizlikte biriktirdiğim kirli literatürüm,yeminsiz söz vermişliğim,yerine getirilmemesine rağmen uğruna kefil olunulan sen ve ben.

Sen
İnadına sen.
İlla ki sen.
Sonunda sen.
Başında sen.
Olduğu yerde yine sen.
Seni bilmeyenlere anlatılan sen
Sensizliği içine çeken ben
Edilgenliğimde bir kaç kişi.
Etrafa afişlemişler seni.

Bu mesaj Bulutsuzluk tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 23.01.2007 - 22:58

[kara]

...
Sensizliği içine çeken ben
...

[inan]

Yetim kaldı yine burası..

[Bulutsuzluk]

Yetim kalmış bir öykünün,ahı gitmiş şehirler arasındaki gidip-gelmelerin,tutar yanı olmayan bizlerin,ne oldum delisi haline dönüşen mevsimlerin ve buna alışık olmayan bir bizden birinin yine burası dedirtecek ne yaptığını düşünüyorumda. İşte üstad'ın şarkısında da belirttiği üzere " Şimdi yeni bir sevdam olur. Kimsenin kapını çalmadığı bir izdivam. Tutar,sıfırdan başlarsın." demekten başka bir kelime dizini gelmiyor aklıma. ;=)

[DaaAnnK]

özlemlerin ve paylaşımları seyreldiği o ince çizginin her demde yüreği incitircesine sızlattığı anlarda en güzel kelimelerin bir araya gelişiyle tekrar keyfi aleme döndü ruhum . Güzel dizelerinle günsüz hep ansızlık ve onsuzluk oldun benim için bana.

[Bulutsuzluk]

Dört duvar arasında,gün yüzü görmemiş cahilliğiyle penceresiz kalmış bir evin içinde,kendine yetebilmek adına,beyninin her hangi bir köşesinde biriken uzun ve soluksuz kelimelerin boğuk bir öksürükde yitirilmesi gibi bir şey olsa gerek,anlatabilme adına üretilen saçmalıklar. Ki ben buna tüketildi gözüyle bile göremezken,sıhatini kaybetmiş bir kaderi çiziyorum gözlerine. İlk ve son sözüyle barışık olmayan hangi kelimedir? Ya da bir elinle söndürdüğün izmarit,diğer izmariti tutuşturuyorsa,zahmet edipte içine çektiğin nefesin ne anlama geldiğini anlatamamanın acısımıdır ? Hastalığından kurtulmanın tek çaresi kültaplasından kurtulmak olduğunu bilmek ne kadar ağır geliyorsa bana,bir o kadar da beynimdeki ağırlığın,beden ağırlığıma ulaşmasından doğan efkar,kültaplasındaki izmarit sayısını arttırmaktan başka bir sonuç doğurmamakta. Gördüğün üzere sevgili günsüz. Seni yetim bırakmak değil kastım. En az benim kadar bildiğin bu dünyaya ayak uyduramamanın gafletiyle ve hiç bir şeye temas etmeden sana doğru koşamayacağımı öğrenmiş olmamın umutsuzluğunu yaşıyorum.

Şimdilik...

[duygusuz]

Sevgili günsüz, bir şeyi bu kadar yoğun öğrenmek istememe rağmen, illa birkaç günü beklemem gerekiyor, ben çok şaşkınım günsüz, şu günler çabucak geçse de gelse hafta sonu günsüüz! Be günsüz yav, keşke hafta sonuna kadar günsüz olsa!

(

[Bulutsuzluk]

Gün ışığında,bedenini kasıp kavuran güneşin. Sensizliğe alışmış ben'e yenik düştüğünü varsayarsak. Bu ne güneşin suçu. Ne de geceye şahit bırakılan içteki ürpertinin sebebi dahilindeki ayaza vuran soğuğun. Şimdi aklımdan geçenleri belli-belirsiz sıralamakla meşgulüm ey sevgili güneş ile ay arasındaki gidip gelmelerim. İki dere arasında herkesin birbirine karşı dediği şehirlerin,anlamsız düşmanlığında birbirlerini sevmeyi beceremeyenlere nazire yaparcasına,aşk ile yanan iki insanın yanışını anlatmaya kalkışan migren sancılı bedenim ve acemi halim " benim seni sevmem için karşı değil,yan yana olmalıyız. " hüzün ve gerçeğini dile getirmekle mi uğraşmalı. Yoksa herşeyin oluştuğu hazır bir sofrada sadece seni seviyorum demekten başka bir şey kalmamış bir sevinçi mi? ( bilinmez )

Yaşadıklarım ile anlık yaşayışların arasında gözden kaçırdıklarımı irdeleyen beynimin kuytu köşeleri,içerisinde boğulmaya yüz tutmuş ve aksilik bu ya kulaç atmasını bilmeyen kör bir yüreğin,farklı yörüngelerde afaki yürüyüşlerinde aradım mutsuzluğun sebebini. Okunmamış bir sen kalmıştın. Okunduğunda aklım karışmıştı. ( Muamma )

Biraz sonra hiç beklemediği ve ince hesabıyla yenik düşeceği kahrolası maddede,son kez olsun manevi duyguları yaşamak istercesine gözünde biriktirdiği gözyaşına bahane bulmak için,bafra cigarası yakmıştı. ( mümkündür )

Ah çekmek gerekliydi ve öyle de oldu. Ah edişlerine buladığı,geleceğe dair beklentilerini bir yana bırakıp,daha önce hiçkimsenin yaşamadığı aşk'ı yaşamak istercesine yollara vurmuştu kendini. Umutlarının arasında ayaklarından prangaya vurulmuş,koşar adımlarla sevgilisine ulaşma isteği mevcuttu. Unuttuğu bir şey vardı. Böyle bir şey asla ( yaşanmamıştı® )

Bilinmezliğin adı muamma
Mümkündür ancak yaşanmamıştır.

[dokuzharf]

Bugünün adı yok , aynı sen gibi Günsüz.
Günü olmayan günlerin çoğalması , aklımdaki olan biteni de götürüyor ki bu çok kötü birşey. Adının Salı , Çarşamba veyahut Cuma olması önemli değil , yaşadığın anın tadını çıkarmalısın diye düşündürüp aklımı çelsende olmuyor. Her Salı'nın ve Çarşambanın bende hatırası var Günsüz'üm. Benim senden isteğim bugünün kayıtlara geçmemesi. Ne Perşembe densin ne de Günsüz. Bugünün adı olmasın , uzat elini de anlaşalım haydi Günsüz..