0
Daha en başında ,seni tanımaya başladığım günlerde gördüm seni sevmenin kaybetmek olduğunu...Seni sevmek hayatına tanıklık etmekti benim için.Uzaktan izlemek attığın adımları görmek,geçmişini,düşüncelerini öğrenmek güzeldi..Oysa ne sen kendini anlatıyordun bana ne de ben kendimi sana..İkimiz de susuyorduk.. Konuşmak anlatmak zor geliyordu Dillerimiz geçmişimiz hayallerimiz susuyordu..Dilsiz çocuklar gibi sığınmıştık birbirmize ve tıpkı onlar gibi derdimizi anlatamadığımız her seferinde uzaklaşacaktık birbirmizden,bu aşktan da..Keşke konuşabilseydik.İçimizdeki duygular ortaya dökülüverseydi.Kendimizi anlatabilseydik..Bu aşktam ne beklediğimizi,ne gördüğümüzü ve belki önceki aşklardan nasıl yaralarla çıktığımızı...O zaman yaşadıklarımızın anlamını kavrardık.Birbirmizi ne çok sevdiğimizi anlardık kelimeler havada salınırken..
Ama olmadıı.Kendi içimizdeki dünyada sevdik karşımızdakini.Aşk söylenmezse biterdi,bunu bilmiyorduk.Elimizden kayıp gidiverdi ve ikimizde onu tutmak bi yana bu uğurda hiç bir çaba harcamadık..Çünkü konuşmak emin olmaktı!Ve emin olamadığımız o şey için çaba harcamak boşuna bir uğraş gib geldi ikimize de..Gerçektente öyle oldu bi süre sonra.Duygular yoğunluğunu kaybettı.Ufacık bir çatışma bile ayrılıığa yetecekti...Ayrılmak aklımızın bir köşesine düşmüştü çoktan ve yapılması gereken tek şey,aklımıza düşen o şeyi beklemekti...Çok uzun süremeyecekti..Alışkanlığımız bizi terk ettiğin de herkes kendi yoluna koyuldu..Arkandan el sallarken hep mutlu olmanı ve çok sevilmeni diledim..Sen farkında bile değildin...
