bu konuya 11 yanıt verildi

[hüfyaa]

çünkü sadece belli bir konuda arada bir püskürmek için açıyorum konuyu.
canım bazen buna dair karalamak istiyor, üstünde konuşmak değil.

Bu mesaj hüfyaa tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 30.07.2011 - 09:22

[hüfyaa]

geçenlerde pazarda bacağındaki yarayı açmış dilenen bir adam gördüm.
daha önce de sinirlenirdim böyle şeylere, bu sefer daha çok sinirlendim.
ben o açık, pek büyük olmayan, kırmızı yüzeyli ve belki de gerçek olmayan
yaranın daha büyüğünü ve kesinlikle gerçek olanını 1 yıldan fazla bir süre
boyunca seyrettim çünkü, annemin kalçasında. bütün antibiyotiklere, antibiyotikli
kremlere, yara tahlilinden sonra hadi bi daha; bi daha bi daha antibiyotikli
kremlere falan rağmen, bir türlü düzelmediydi.

annemde hiç bir hareket, konuşma falan yoktu, o yüzden canının acıyıp
acımadığını hiç bilmiyorum, sadece acımadığını umdum. ama benim canım çok
acıdı seyrederken.

o yüzden herhalde, öyle şeylere karşı daha bir kızgınlık hissediyorum şimdi.

[hüfyaa]

hâlâ bazı alışkanlıklarım devam ediyor. geçen sabah evden çıkarken, bu
süreç boyunca, ki yaklaşık ikibuçuk yıl sürdü; ettiğim duanın aynısını
ettiğimi farkettim. 'allah'ım evim sana emanet, sinirlerim, neşem sana
emanet, hastam sana emanet' gibi bişey tutturdumdu. şimdi, hasta yok artık.
ama hâlâ benim içimden bazen 'hastam sana emanet' şeysi çıkabiliyor, kendi
kendime; ufacık gülüyorum.

[hüfyaa]

sinirlerim çok yoruldu, muhtemelen belli bir oranda hastalandı da. ama
yavaştan iyileşiyor, öyle seziyorum, öyle umuyorum.

fakat vicdanım oldukça rahat. elimden geleni yaptım, gerçekten.

vicdan rahatlığı güzel birşey. =)

Bu mesaj hüfyaa tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 30.07.2011 - 09:26

[hüfyaa]

bugün, bir süredir kanser yüzünden acı çeken yaşlı komşunun cenazesini
uğurlamak için aşağıya indim. bir süredir kendi kaybıma ağlamıyordum,
aslında yine onun için ağladım galiba; kendi kaybım için. annemin
gelişi aklıma geldi, tıpkı böyle, arabanın içinde tabut, tabutun içinde
annem.

küvetimsi bir yapının etrafında iki kadın, küvetimsi bir yapının ortasında
annem. annemin yıkanmasında bulundum ben, bulunmak istedim. hiç güzel bir
deneyim değil, ama işte; demek insan...gerekli buluyor, veya da öyle birşey.
1,5 gün içinde sırtı morarmış. morarmıştı yani...

orada dua ettiler komşumuz için, amin dedik. iki kadın konuşuyorlardı, biri
diğerine dedi ki 'bizde kadınlar gitmez.' mezarlıktan sözediyor. içimden
otomatikman 'bizde giderler' diye geçti. ben gitmediğimi hiç düşünmedim, illa ki
gideceğim şeysi kafamda o derece bariz ve olağan. annemin üstüne toprak attım,
atmak istedim. neden?. bilmiyorum, böyle şeylerin açıklanabilir nedenleri yok.
sanki, sempatik bir günümdeysem çay bahçesinde sandalyesini çekip yerini ikram
etmek gibi. böylesi bir çeşit uğurlama tabii.

ikibuçuk yıl. ikibuçuk yıl, gün be gün, an be an çürümesini seyrettim, kendi ruhum
çürümesin diye çok dua ettim. insana o da çürüycekmiş gibi geliyor o zaman.
bütün o süreçte başında, etrafında bulunmaya muktedir kabul edilip, ve olup;
uğurlamasında bulunmamak benim anlayacağım şey değil. öyle işte.

'anne, amcayı karşıla' dedim içimden. 15 yıllık komşu, belki daha da fazla.

Bu mesaj hüfyaa tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 31.07.2011 - 18:11

[hüfyaa]

bütün gençlikler, güzellikler, varlıklar...fasarya değil tabii ki,
hepsinin belli bir değeri var. ama hiç birinin değerini de çok şişirmemek,
varlığına çok abanmamak lazım galiba. çünküü...kalpten beyne giden bir
pıhtı, bir pıhtıcık, pıhtı yahu, pıhtı parçası; -'manikürcü parçası'
gibi =)- bir damarı tıkıyor ve güm!, hayatla bağlantıların kesiliveriyor
mesela. annemin hikayesi özetle budur. kalpten beyne giden bir pıhtı, damar
tıkamış. annem yaşlıydı. genç de olabilirsin, orta yaşlı da, yaşlıca da;
bebek bile olabilirsin. beyin hücrelerinin bir kısmı ölür -başlangıçta
üçte biri gitti; demişlerdi, süreç içerisinde artmıştır muhtemelen- ve
buna rağmen belirsiz bir süre boyunca yaşarsın, nasıl? hiç konuşmadan,
hiç kıpırdamadan, burnunda, burnundan midene inen bir hortumla beslenerek,
hortumun ucuna bir takılan bir aparattan bünyene, koyu bir sıvı şeklindeki
bir nevi mama aktarılır, ve su, bi de; ikide bir değişen bazı ilaçlar. suda
eritilerek, havanda dövülerek vs.

ama ne sinir olurdum, 'sağlık hizmetlerinde de devrim yaptılar canım' falan
denildiği zaman. o mama sağlık karnesine yazdırılabiliyordu, hemen hemen 1 ay
boyunca yazdıramadım. rapor alıyordum, sistem raporu beğenmiyordu, yine rapor,
yine beğenmiyor, tekrar rapor, bi daha beğenmiyor... ilk başlarda 1 şişesi
10 lira gibiydi, günde 2 şişe kadar lazım; ailemden destek gördüm, parayla aldım.
çok düşündüm, parayla alamasaydım ne halt edeceğimi. hastanın ağırlığını
istiyorlardı, bilmem şu kadar zamanda şu kadar kilo kaybedip kaybetmediğinin,
varlığının ispatını istiyorlardı. şu koskoca devletin bir memuru, mesela ayda
bir, 15 günde 1 bize uğrayıp hastanın varlığını ve halini rapor edemez miydi
mesela? veya da, gerçekten güzel, aksaklıklarına rağmen minnettar olduğum bir
hizmet olan 'evde bakım servisi' elemanlarına soramazlar mıydı belli aralıklarla;
var mı bu durumda, böyle bir hasta diye? peeh! =((

[hüfyaa]

şunu da öğreniyorsun, insanın esas itibariyle yalnız olduğunu söyleyenlerin,
neyi kastettiklerini. şunu kastediyorlar ki, şu hayatta bazı durumlar var ki,
ne kadar tepinsen, isyan etsen, ağlayıp bağırsan, üzüntü, çaresizlik, şaşkınlık
vb. duyguların itelemesiyle hıncını gelene gidene püskürtsen, şuranı yırtıp
buranı parçalasan, hissettiklerini anlatabilmek için bin tane kelime kullansan,
blablabla...sonucu şu olur : hiç-bir-şey-anlatamamış olduğunu farkedersin.
kafandan geçenler, ne kadar ağzı laf yapan biri olsan da, ki ben öyle biriyim;
kelimelere döküldüğünde, sanki küçülüp büzülür. anlatabildiğini sanmadığından,
aslında pek bi ferahlama da hissetmezsin,az bişey, evet; ama hislerinle orantılı
değil.

o kastettikleri yalnızlığın bir yüzü bu işte...

[hüfyaa]

ilaç ya da pomat formunda, o kadar çok antibiyotik bastım ki içime
fenalık geldi. çocuğuma o kadar antibiyotik dayasalar 'ulan n'oluyo?'
falan derim. nerdeyse sıfır hareketle yatan bir hasta için başka çare
yok galiba. bi ara bi nevrim döndü, vermeyecek oldum. üşendiğimden
değil, o kadar antibiyotik fenama gittiğinden. sonra korktum, ben o
antibiyotiği vermem, 'hee, verdim' de diyebilirim hatta; ama sonra
yaralar beter hale gelirse dünyadaki bütün duvarlar, kafamı vurmam
için kafi gelir mi? gelmez gibi geldi, saatlerine falan özene
bezene, hepsini de verdim.

[hüfyaa]

bacağındaki yarayı açmış halde dilenen adama yine gördüm. aslında
'adam' değil de başka, argo bi laf yazdımdı ama onu sildim. bacağın
üstünde sanki dar bir bardağın açık tarafı gibi bir görüntü var,
şey gibi; tam yukarısından baksan etinin içini görebilecekmişsin
gibi. bir çukurun ağzı gibi duruyor böyle. yine sinir oldum.
yavaş yavaş da olsa yürüyen yaşlı insanlara sinir olma şeysim geçti
ama. annemin yattığı ilk zamanlarda bu görüntülere karşı bir antipati
oluştuydu bende. oluyor insana böyle tuhaf haller. annem sağlıklı
olduğu zaman, dikkatle de olsa, keklik gibi sekerek falan olmasa da
dışarı çıkabildiği, yürüyebildiği zaman onu görüp sinir olan biri
de olmuştur belki, bilmem. kendi annesi öyle diri değil, ölü değil;
arada bir yerde gibi yatan biri.

şey de olurdu özellikle ilk zamanlarda, bir tezgahta, vitrinde falan
giymekten hoşlanacağı birşey olursa alasım gelirdi bir an için, sonra
giyemeyeceğini hatırlardım.

insanda bir ümit oluyor ilk başta. kızımda da gözledim ben bunu. ilk
zamanlarda, annemin başında oturup bikbikbik bayaa bişeyler anlatırdı,
derslerinden, okuldan, şundan bundan söz ederdi. sonra çok azaldı bu.
süreç uzadıkça, geri gelmesinden umudu kesiyorsun.

şu da oldu; geri gelirse nasıl geri geleceğini bilemedim. bismilllah,
ilk inmede; beyin hücrelerinin üçte birinin gittiğini söylediler. yattığı
sürede belki daha da fazlası gitmiştir. bu şartlar altında, beyin hücrelerinin
bilmem şu kadarı gitmiş halde geri gelse ayaklansa bir insan, artık nasıl
biri olurdu? bilmiyorum...

şu da oluyor, o şekilde yatan kişi, zamanla, kendine benzememeye başlıyor.
bu sadece küçülmek, kuş gibi kalmakla ilgili değil. anlatılması mümkünsüz.
bakışlar bomboş, hareket nerdeyse sıfır, hiç bir duygu ifadesi yok. yaralara
pansuman yapılırken çok baktım yüzüne, milim oynamıyordu.

şunu da düşündüm, belki o yaralar deli gibi kaşınıyordu, annem kaşıyamıyordu
onları. sadece sağ elinde hareket vardı, kolda değil; elde. o da, neredeyse
orayı durmadan kaşımak şeklinde, daha doğrusu; parmak oynatmak. bilmiyorum,
belki kaşınmayı çok istiyordu.

öyle dehşetli bir kaşınma ihtiyacı duyması varsayımından hareketle...şimdi
artık o eziyeti çekmediği için memnunum.

[hüfyaa]

yine gördüm bacağındaki yarayı veya yara görüntüsü verilmiş yüzeyi
sergileyerek dilenen adamı yahu, olacak şey değil . hayır
efendim, pazardan geçerken görmedim, öyle olsa yazmazdım zaten, belli
ki o pazarda o adamı görmek ihtimal dahilinde; n'apalım artık. bu sefer
minibüsten gördüm kendisini, birkaç saniyeliğine. kaldırımda bir tabureye
oturmuş, yanında 2 kadın, elinde sigarası; muhabbet ediyordu. pantolonun
paçası mı sıyrıktı, kapri mi giymişti hatırlamıyorum ama yara yine
meydandaydı. pazarda göründüğünden çok farklı duruyordu, neşe içinde
muhabbet ediyor herif alenen; nerde o perişan, mıymıymıy, acıklı bir sesle
bişeyler mırlayıp duran adam, nerde bu. bu vesileyle, dilenirken
'amma da kerizliyorum dangalakları' diye düşünüyor olması ihtimali, ihtimal
olmaktan çıktı; kesinleşti gözümde. tekrar sinir oldum .

[hüfyaa]

bir of! çeksem karşıki dağlar yıkılır
bugün posta günü canım sıkılır
sıkılır ammman amman amman!
ellerin mektubu gelmiş okunur
benim yüreğime hançer sokulur
sokulur amman amman amman!



annem,

koltuğunda oturup birşeyler örüyor olman için birşeyler verirdim...

yakını iyi göremeyen gözlerinle, bazen elinde büyüteçle gazete okuyor
olduğunu görmek için...

ben yemek yapmaya çalışırken dalga geçip beni kızdırman için...

küstüğün zaman söylediğin bazısı gayet acı ve can sıkıcı laflar için bile...

pazarda pıtır pıtır yürüyüp birşeyler seçmeye çalışıyor olman için şimdi,
şu anda...evin dibindeki pazarın günüyken...

ne var ki canını versen geri alamayacağın, tekrarını umamayacağın şeyler
var hayatta...

evden çıkmak üzereydim biliyor musun, bunun başından kalkacaktım. çıkmam da
gerekir artık. ama bunlar aklımdan geçti, ölünce ne olunuyor, nasıl olunuyor
bilemiyorum; 'ya dünyayı seyredebiliyorlarsa, ya bunları yazdığımı okuyabilecekse'
gibi bişey geçti aklımdan, tekrardan giriş yaptım siteye o yüzden, o yüzden
şimdi yazdım bunları.

annem...

[hüfyaa]

bi çekmece var, ben ondaki bisürü şeyi attımdı. bugün not yazmak için kağıt
bakınırken aldığım bir kağıdın üstünde ne yazıyordu? rifocin / 250 mg...
aynen böyle kesik çizgiyle ayırmışım. kimbilir ne zaman, 4 ay öncedir en
azından, belki 6 ay, belki 1 yıl...bu, yatak yaralarına pomat sürülmeden
önce şeyttirilen bi kırmızı bi sıvıdır. evde bakım insanları sargıyı açarlar,
bu da ufacık bir şişenin içindedir işte, şişenin üstündeki çizgiyi parmaklarıyla
tıp! diye kırıp bunu yaraya dökerler, üstüne de yara kremi falan işte. sen
bazen hastanın yüzüne bakarsın, yani ben baktımdı; acıyor mudur diye,
ama yüzünde tek bir kas oynamazdı annemin çoklukla...acımadığından mı,
acısa da duyguları belli edemediğinden mi...herhalde acımazdı, galiba
acımazdı, inşallah acımazdı.

öyle işte...kağıtta 'rifocin/250 mg' yazısını gördüm, bir hışım bilgisayarın
başına geldim.

bi de novuxol vardı. o da yara kremi...

Bu mesaj hüfyaa tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 13.09.2011 - 17:38