0
" Bu hikayenin adını koyabilecek misin
Mazi gezisinden manzaralar göstereceğim
Kalbimdesin sadece senin için
Bırak kelebeklerin uçsun meleğim
Oyun bir kelebeğin dansıyla başladı
Müzik yavaştı
Kanatları pastel yeşilin bağrından koparılmış
zavallı
Hayatının son dakikasındaydı
Konacağı tek yer bir giyotin
Hayatımın ilk oyununda
Siyahlı cellat bendim
Cehenneme giden bir ruha sebeptim
Bir kelebeğin affı için bin yıl dua ettim
Bir daha kelebek öldürmeyecektim
Ruh zindanının penceresinde cennet manzara
müebbet bir mahkemede bin yıllık savunma
İntihar karardı bir infialin ifa davasında
Benliğin demir parmaklıkları arasında
Açılırken hayatın kırmızı perdeleri
Her adımımda kefaletle müebbet biraz daha
Oyunun devamında pelerinimde kırmızı damlalar
Asaletin gözyaşlarında asaletim ağlar
Alkış kusanların şaklabanı oyunu sürdürmeliydi
Müzik bir geçişle hızlanırken
Heranın gözleri için
Bu sahnedeki her kelebek öldürülmeliydi
Siyah maskemi artık çıkaramazdım
Kılıcımı beyaza boyayamazdım
Seyircilerin yalan öpücükleri uğruna
Cellat kralı oynamadım
Heraya hayırdan az sonra
Seyircilerden yükselen bir kahkaha
Tahtımdan yavaş yavaş inerken çok erken
Seyirci ayakta ve alkış müzikten daha fazla
Ruhumun kararını hera infaz edecekti
Hepsi bu sahnede ölen bir kelebek uğruna
Oyunda rolüm sahnedeki her kelebeği öldürmekti
bu bıraktığım bir kelebek için sahnede bin yıl demekti
alkışların gömdüğü çığlığıma rağmen verilen karar
perdeler kapanırken kelebek mezarlığında intihar
yolunu şaşıran her kelebek bu sahneye geliyordu
sahnedekiler için uçarken mor pastel ölüyordu
olmayan yolların yanlış olanının bedeli oluyordu
suçsuz her kelebek borcunu cehennemle ödüyordu
biri kurtulsa ben suçlu değildim
masumiyetime karine bir istisna için
daha kaç bin yıl bekleyecektim
suçluysam kelebeklerin bedelini herkes ödeyecekti
ve medusa bir gün gelecekti
bedeli seyircinin sahte bakışları karşısında
kelebek mezarlığı dekordu sahnenin arkasında
Oyun biterken her bir oyuncunun gerçeği
Kanadından kan damlayan bir cehennem kelebeği
Oyunun sonunda arabasına iki yılan koşulmuş medusa
Cehennem kelebeklerinin lanetini kusuyordu oyunculara
Yüzler erirken senfonide tek solo gitar
Mezarlıktan gelen çığlıklar
Artık sahnedekiler sahneye tutsak sonsuza kadar
Dekor cehennemi sahneye getiriyordu
Mezarlık cayır cayır yanıyordu
Herkes Medusanın gözlerinin içine bakarken
Seyirciler bunu hala oyun sanıyordu
Çünkü müzik asla susmuyordu
Uyutmadı saklı gerçek yalancıların edebiyatını
Ama isyankar çığlıkların arkasına saklanmadı
Gecenin soğuğunda papatyadan sevda düşleri
Yalnızlıktı sahte sahnelerin kelebek laneti
Artık oyunun bir sonu yoktu
Sonsuzluk bir saniyeye sığıyordu
Cennette kelebekler kendi kendilerine sonsuza kadar uçarken
Bu sahnede olmayan bütün kelebekler hala cennete gidiyordu
Müzik giderek yavaşlıyordu
Melodi huzuru kaldıramamış ağlıyordu
Zindanımın arka penceresinde
Tek renk mor üzerinde
Cennete giden tek sahne kelebeği benimkiydi
Bin yıllık duam için cennet onu affetmişti
pastel değildi kanatlarındaki yanıklar acıyordu
ama pastellerin üzerinde şarkılarımla uçuyordu
benim kelebeğim bu sahnede uçmadı ama
biliyorum ki cennette rengarenk kanatlarıyla
beni göklere kaldıracak arkadaşlarım vardı
bir infialin ifa davasında
artık infazı muhal karardan hemen sonra
Bu sahnede uçmayan bütün kelebekler cennete gitti
Diğerleri için kader bu sahnede diri diri gömülmekti
cehennem kelebeği kusan oyuncuların binlercesi
hayat sahnesinde kelebek lanetiyle hayatını kaybetti
benim tek hikayem bu meleğim
bitmeyecek hikayemde hep aynı yerdeyim
başka yerden cenneti göremezdim
bedelimi öderken bedelimle ödüllendirildim
yüzümdeki çizgilerin anlamı derin
kanlı bir pelerin
arkasına sakladığım yüreğim
kanatları yanmış kelebeğim
hatırına anlattığım hikayelerim
için bin yıl daha gerçeğim
aslında bir kelebekler ülkesi bildin
acısı sessiz kalır istemedin
Uzun sessizliğin adını koyabilecek misin
Mazi gezisine dayanamayacak bedenim
Kalbimdesin sadece senin için
Ama Kelebeklerin dışarıda uçsun meleğim "
