0
Bir zamanlar hayatımdan beni sevmediğini söyleyen ama her ne olursa olsun beni de üzmeyen adamı hayatımdan çıkardım. Ne istiyordum ? Sevilmek mi ? Mutlu olmak mı ? Sanırım ikisi de. Ama bir şeyi atlamışım. Bu iki olgu ne hikmetse aynı anda olmuyor maalesef. Sevildim ama mutlu olamadım. Mutluydum ama sevilmedim. Belki çook şey istedim bilmiyorum. Ama her ne olursa olsun bu haksızlığı hak etmedim. İnsanların bana acırcasına bakmalarından çok sıkıldım. O çok sevdiğim adamdan sonra hayatıma bir adamı aldım. Vurdum duymaz, umursamaz, rahatlıkta sınır tanımayan, yalan söyleyen ve bir o kadar da beni sevdiğini söyleyen. Ben bir öncekinden şikayet ederken şimdikine bıkmışlıktan ağzımı bile açamıyorum.
Aslında hata da burada değil mi?
Bir yanda o sizi çok seven ama her fırsatta yalan söyleyen üstüne bir de bunun için sizi suçlayan; diğer yandaysa size söyleyeceği her sözde sizi kırmamak için iki dere düşünen ,ama yalan söylemeyen. Her şeyi apaçık yaşayan. Haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Evet çok acı çektim belki sevilmediğim için ama o beni sevmek zorunda da değildi.
Kısacası bencillik ettim.
Şimdi ise o eski insanı özlüyorum. O bana ne olursa olsun yalan söylemeyen adamı.Ve sevmeyen.
Çünkü sıkıldım .
Sıkıldım ve tükendim.
Belki de yorulmuşumdur kim bilir ?
