0
20 12 2006 Çarşamba
Aslında bu komik bir yol hikayesi olacaktı ama şu an böyle olması imkansız..
İnsanın hiçbirşeyi yoksa hep kaybetmişse temel fiziksel ihtihaçlarından başka düşünecek şeylere vakti yoksa ozman hayal kurmaz dolayısıyle hiçbir hayali de gerçekleşmez başkalarının hayallerini dinler ve kendini düşünür .oku yemiş hayatını hiçbir düzenli .ik .oku yoktur düzgün bir ailesi bile olmamıştır hep uzak yaşadığı için ve şiddet gördüğü için anne sevgisi baba sevgisi yoktur iyi dostları da yoksa geriye tek bir kız arkadaş kalır (hiçbir zaman istenildiği gibi olmayan) sonra insan herkezden uzaklaşmaya başlar hiç kimsenin kendini anlamadığını sanır ilişkileri en fazla 2 hafta sürer huzur arar bunun için sabırlı olmaya hazırdır fakat yılların geçmesiyle aslında yanlış yaptığını anlar çünkü artık aradığı huzurun aslında öbür dünyada olduğunu düşünmeye başlar Kamaşık bir durum… Sonra kendinin işe yaramaz 5 para etmez bir insan olduğunu düşünmeye başlar asla başarılı olamaz bu tüm konuları kapsamaya başlar ne spor ne ders ne insan ilişikileri.. Ne yapabilirim ki değerli gördüğüm şeyleri elimden aldılar, yapmaya çalıştığım şeylerin önüne taş koydular sevdiğim insanlar asla yanımda değildi (ne derler bilirsiniz gözden ırak olan gönülden de ırak olur) kendi annem bile ne yaptığımı anlamıyor ben de artık anlatmak bile istemiyorum. Paramparça olmuş bir hayat şimdi hiçbirşey istemiyorum hiçbir hayalim yok hiç istediğim bir şey yok sadece akşam olsa da yatsam bazen kimsenin yüzüne bile bakmak zorunda olmadığım bir yerlerde olsam diye düşünüyorum sadece ben ve bedelini ödemek zorunda olduğum acılarım yakın zamanda sigar kullanmaya başladım galiba birazdan bi tane daha yakarım iğrenç koktuğumun farkındayım ama elden başka bişi gelmez bu konuda bişiler yazarsanız çok sevinirim
