0
» BÜYÜYORMUSUN
Çok korkuyorum …
Dünya o kadar zor ki, hayat o kadar zorba ve kirli ki…
Büyüyorsun…
Dünyanın gerçek yüzünden ne kadar da uzaksın oysa… Nasıl geçti zaman, nasıl da büyüdün öyle…
Bu hayatın seni de kirletmesinden, o küçük masum yüzünü zorbalaştırmasından, bilmediğin ama yaşamak zorunda olduğun bir yığın kötü gerçeğin gözlerindeki parıltıyı yok etmesinden öyle çok korkuyorum ki…
Keşke tertemiz, tıpkı senin gibi bir hayat verebilsem sana…
Dünya o kadar kirli ki, hayat o kadar zorba ki, nasıl koruyabilirim seni bunca şeyden…
Kızarsın bana, gerçekleri öğretmiyorum diye sana…
Oysa bilmiyorsun her gerçek biraz daha acıtacak o küçük yüreğini… Gün gelipte öğrendiğin zaman, tüm gerçekleriyle hayatı, neden engel olmadın bana, bunca acının ortasına ne diye attın beni, demenden korkuyorum…
Oysa o kadar masum ki yüzün, o kadar parlak ki bakışların…
Keşke hiç öğrenmesen bunca acıyı, bunca hüznü…
Keşke mutluluktan bir hayat sunabilsem sana, keşke hep olduğun gibi yaşatabilsem seni…
Keşke kızmayacak olsam bana “surlar örme hayatıma” diye…
Büyüyorsun ve ben acı da olsa, kötü de olsa tanıtmak zorundayım bu hayatı sana…
Tutmuyorum bir tanem, uçabilirsin hayata…
Gözlerin yaşlı dönsen de, bütün bedenin acıdan inlese de, yatar artık ölmek istiyorum desen de, yaşamalısın… Yaşamalısın ki yaşatmalısın…
Tek dileğim, gözlerindeki ışık kadar parlak olsun mutlulukların…
Tek dileğim bu… Ve bilerek büyü bir tanem, bil de büyü; senin küçücük bir gülümsemen için, yok edecek kadar tüm bedenimi, seviyorum seni…
Bil bunları da büyü...
