No replies to this topic

[HAYAL@]

Hazret-i Mevlânâ hürmetine



Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

“rahmetullahi teâlâ aleyh”



hazretlerini çok seven bir müslüman,

“ölüm hastalığı”na yakalanır.



Vefat edeceğini anlayınca,

yakınlarına dönüp;



- Ben ölürsem, hazret-i Mevlânâ,

kabrimde biraz dursun ve affım

için Allaha niyâzda bulunsun,

der.



Ve vefat eder. Bu vefat haberini,

“hazret-i Mevlânâ”ya iletirler.



- Memnûniyetle, inşallah gider,

kabrinde ona duâ ederim,

buyurur.



Ve gidip o kimsenin kabri başında

durur. Affı için Allaha yalvarır.



Ölen kişinin fazla bir ameli yoktur.

Ama “hazret-i Mevlânâ”ya

sevgisi ve hürmeti çoktur.



Çocuklarından biri, rüyasında, onu

yüksek bir mertebede görüp;



- Babacığım, sen bu yüksek makama

nasıl ve hangi amelinle kavuştun?

diye sorar.



Babası şöyle anlatır:



Benim fazla bir amelim yoktu evlâdım.

Ama “Hazret-i Mevlânâ”yı çok severdim.



Kabre girince, “Münker-Nekir” melekleri

çok korkunç bir şekilde yanıma gelerek;



- Rabbin kim, dînin hangi dindir?

diye sormaya başladılar.



O sırada yanımıza çok güzel ve

pek sevimli “iki melek” gelerek;



- Bunları bu kimseye sormayın! Çünki

Allahü teâlâ, bu kulunu, hazret-i

Mevlânâ’nın hürmetine affetti,

dediler.



O zaman “Münker Nekir” bana dönüp;

- Sen müsterih ol. Rahatca uyu!

deyip, geri gittiler.