bu konuya 156 yanıt verildi

[kara]

Picamaları çekicez suspus oturup film izlicez...

[kara]

Herkes kendine göre bir şeyler yaşar...
Ve herkes kendine göre o yaşanan şeyi birilerine anlatır...
O birileri kendine göre yorum yapar...
Herkes birilerinin üstüne yüklenir...
Çünkü herkesin içinde tek kalan sessiz kalıp huzur sağlamaya çalışmaktadır...
Herkes küser... Konuşmaz, hatta sırt çevirir...
Herkesin içinde tek kalanı karanlığa iterler...
Ve tek kalan o karanlıkta erirken kimse dönüp bakmaz...

[tusiana]

karanlık daha mı çok acıtır acaba insanın canını terk edilmekten
karanlık daha mı zalimdir yalnızlıktan
karanlık daha mı engindir sevgiden
karanlık...
karanlık daha mı çok yutar insanı çaresizlikten...
karanlığa sığınmak mıdır bizi delirten?
yoksa karanlığa mecbur olmak mıdır bizi kırıp geçiren...

tusiana... 11.07.2007
19.51

[kara]

Karanlık yutar insanı... Ama sen istersen yutar... İstemezsen gölgen gibi hep peşinden gelir... Kovsan da gitmez...
Karanlık çeker insanı... Gizlenmek istediğin anlarda hep o vardır yanında... Köşesinden, bir yerinden elini tutsan, artık görünmezsindir...
Karanlık çaresizlik hallerinin kalkanıdır... Bir süre gizler seni... Sonra yine atar hayata...
Ne yaparsan yap karanlık hep burda...

[kara]

Kulağımda o parça... Çalıyor, çalıyor, çalıyor...
Ağır adımlarla ilerliyorum kalabalığa doğru... Biliyorum yalnız değilim...
Bu parçayı her dinlediğim de o anı yeniden yaşamak...
Çok güzel...

[kara]

Boğazımın orta yerine oturmuş bi yumruk...
Boğuluyorum...
Oturduğum yerdeki çırpınışlarımı gören yok... Her zaman ki gibi...
Yine itiliyorum bir köşeye... Sessiz sakin kalmalara...
İnsanlar içinde sesim çıkmadığı zamanda memnuniyetsiz olduğum düşünülüyor nedense... Oysa bir şekilde alıştırılmış oluyorum sessizliğe... İsteksizce, isteğim haricinde alıştırılıyorum...
Sonra...
Sonra sessizliğim yargılanıyor...

[kara]

Gecenin o büyülü pelerinini çalacağım bu gece... Elimde mum penceremin kenarında bekleyeceğim... Eski günlerde olduğu gibi elimde külü düşmek üzere olan bir dal sigara ile... Sır olacağım, giz olacağım... Sonra atacağım kendimi sokaklara, en sevdiğim parka gidip güneşi bekleyeceğim... Ya gelirse diye...
Rüzgarında buğulu sesini çalacağım... Dumanı üflerken... Söyleyemeyecek geceye şarkısını... Çağıramayacak geceyi yanına, beni yalnız bırakamayacak...
Hayır bu sefer gece yalnız bırakmayacak beni...
Artık mum ışığında alevlenecek bir perdem de yok...

[kara]

Dediğimi yaptım o büyülü pelerin bende artık... Yalnız beni korkutan rüzgarın sesini çalamadım...
Sessizce bekledim parmaklıkların ardında geceyi... Geldi... Biraz sohbet falan derken alıverdim pelerinini... Ve yine dediğim gibi kendimi attım sokaklara...
Temmuzun en sıcak son günlerinde sımsıkı sarıldım pelerine... Üşümek sadece soğuktan titremek mi?! Yalnızlık üşütmez mi insanı?! Çıkmaz bi sokağın köşesinde izledim herkesi ve herşeyi... Pelerine sarıldım ve insanları izledim...
İlginç olan karanlıkta yinede güvende hissedemedim kendimi!!!

[kara]

Ne zaman öğrendim bilmiyorum, kendime dışarıdan bakmayı... kim öğretti, kim gösterdi onu da hatırlamıyorum... Ama iyi ki öğrenmişim...

Attığım adımlardan sonra kendimden çıkıp bir yabanci gibi camın ardından izliyorum kendimi... Neler yaptım hatalarım nelerdi...

En büyük hatan ne diye soran olursa eğer şöyle derdim,
Daha çok küçükken başladın insanlara güvenip onlarla bir şeyler paylaşmaya... İlk yanılgında, ilk sırtından vurulma diye tabir edilen olayda herkesi kendin gibi sandığını gördün... Demek ki dedin bir elin parmakları bir değilmiş...

Sonra aradan zaman geçti... Büyüdün... Değişmiştir insanlar dedin... I-ıh değişmediklerini ikinci yanılgınla gördün... Dünya değişiyordu belki insanların iyilik anlayışlarıda değişmiştir düşüncesiydi bu kez yanıltan seni...

Artık koca bir kız olmuştun... amcan senin küçücük halinden kurtulup genç kız olduğunu gördüğü ilk gün koca kızım benim diye seslenmişti sana ya işte o zaman anlamıştın büyüdüğünü... Artık etrafındaki insanlar daha olgundu... Daha bilinçlilerdi... Daha ilgililerdi... olgunluk insanların iyilik anlayışını değiştirir mutlaka dedin ve yine birilerini kendin gibi sanarak paylaştın bir çok şeyini...

Noldu?! Aynı şey değil mi?!
Şimdi diyorum ki Hiç kimseyi Kendin gibi sanma kara...

[kara]

artık karalamak istemiyorum bir şeyleri... Elim kaleme kağıda uzandığı anda kaçıyorum o ortamdan... karanlığı bile sevmiyorum artık... günüde sevmiyorum...
Oysa ne güzeldi o günler karanlık saklardı beni... gün ondan çalmaya çalışırdı... sonra yine karanlığa teslim ederdi... her bi parçamı tek tek... karanlıkta bir olurdum, ben olurdum... karanlık neden soğuttu beni kendinden bilmiyorum...

sıkıldım...

[kara]

O kadar çok şey var ki yazılası... Çokluğu döndürüyor başımı...
Yazmaya korkuyorum... Ya en tepedeyken bir kaya gibi çakılırsam yere?! Kalemim kağıdım dağılırsa rüzgarda...

Burdayım... Elim değdiğince, Düşüncelerimi dağıttığımca, Korkumdan kurtulduğumca yazacağım...

[Serra]

bana mutluluğu anlatsana kara'm ?

[kara]

Anlatayım Serra'm...
Benim Mutluluğum Huzurum...
Huzurum da O...

[kara]

Zamanıdır bu gün yazmanın...
Fatma Kadın'a...
...........................................
Bembeyazdı elerin... Elini ışığa tutsam elinin içinden ışığı görebilecekmişim gibi gelirdi... Ve pamuk gibiydi tenin... Gümüş rengi saçlarınla kusursuz uyumluydu maviş gözlerin... Seninle birlikte geçen 20 sene... Ama biliyorum ki yerim iç değişmedi gözünde... Her görüşünde sesin titreyerek kızım deyişini hiç unutmadım...
o kadar yumuşaktın ki dokunmaya korkardım sana, şimdi tüm kızların yanında sense hastalığından habersiz benim dokunmaya kıyamadığım tenine iğneler yapılıyor...
evet ilk duyduğumda yıkıldım, aynı anneminkini duyduğumda yıkıldığım gibi... Oysa normaldi etraftakilere göre... Sen 90 küsur yaşındaydın ve vücudun artık çok zayıftı... Ama bana göre sen hep hayatımda bir yerlerde pamuk ellerinle bekleyecektin beni...
Kardeşimle az uğraştırmadık seni... Az üzmedim bende... Şimdi o kadar pişmanım ki... Okuldan döndüğümde evin sesiydin sen... Sabahları yalnız kahvaltı edemezdik ikimizde... Elektrikler kesildiğinde dizine yatar bana çocukluğumu anlatsana derdim... Sende o güzel gülüşünle benim bebekliğimde yaptıklarımı anlatır dururdun... Ara sıra resim kutundan eski resimleri çıkarır tanımadığım bir sürü isim sayardın... Hep dışarıya çıkarken ülker teyzeyi çağırmamı isterdin, yalnız sıkılırdın evde... televizyonda izleyemezdin gözlerin yorulurdu hemen... Yok ağlamıyorum merak etme... İyi olduğun haberini aldıkça şükrediyorum... Ama her telefon çaldığında yüreciğim göğsümden fırlayacak gibi atıyor... Bir üzüntüm daha var seninle görüşebilme imkanım bolca varken değerlendirmediğim için de pişmanım...
Bembeyaz ellerine, pamuk tenine, maviş gözlerine kıyamıyorum ananeö...
Sadece kıyamıyorum sana, yakıştıramıyorum o lanet hastalığın adını sevdiklerime...

[kara]

insanın boğazına düğümlenen cümleler... söylemek istediğin çok şey olmuştur zamanında ama hep ertelemişsindir şimdi zamanı değil diye... ve hep ertelersin, zamanı bir türlü gelmez...
korkudan gelmez onların zamanı... ya duymak istemediğin şeyleri duyarsan diye erteler durursun hayatının sonuna dek...
ama o düğüm belli belirsin durur orda, en umulmadık anlarda nefesini keser sonra zehr olur hayat...
alışkanlıklarında kalır o düğüm, zehrede alışırsın sonra... zevk almaya başlarsın hayattan...

..............
esti işte
ihmal edilmiş bir kara güncesinden özür babında...

[Serra]

"yıldızların .. sonların..
yanan ışıklarında saklı umutların..
al beni içine İstanbul..."

-az önce bir aşkın burada bitti..
ben de bittim İstanbul..
ne varsa yaşanmış .. kayboldu..
bul beni.. bul İstanbul...-

[kara]

o kadar yalnız kaldım ki senden sonra... En ufak üzüntümü paylaşabileceğim yada okul sonralarında hadi sigara içmeye diye çağırabileceğim kimsecikler kalmadı etrafımda... bir iki kişi oldu sana güvendiğim gibi güvenmeye çalıştığım.. onlarda sırtımda vurdu be dostluk...
düşününce ne çok şey yapmıştık seninle... ne çok üzülmüş ne çok gülmüştük... ne sırlarımız vardı birbirimizde özenle saklanan... oturduğumuz yerden taşınırken ranzanın alt katına neler yazmıştık gizli harflerle... sonra mektuplarımız vardı birbirimize yazdığımız... verdiğimiz sözler... hiç ayrılmayacaktık değil mi dostluk... o yılan girene kadar aramıza sözümüzde de durduk...
yıllar içinde derdimi adam akıllı dinleyecek birini bulamadığım için hep ama hep özlüyordum seni... sırf derdimde de değil... gizli gizli içtiğim sigarada da... seni hatırlatan her şeyde... hatta saçlarıma fön çekerken...
ah be arkadaşım, ah be güzel arkadaşım... kıymetini bilemedim ya senin... ona yanıyorum şimdi... ama anladım ki çok geç değil herşey için... aynı sırlarımız içimizde hala gizli biliyorum... ve dostluğun, arkadaşlığın asıl tanımının sen olduğunu düşünüyorum...
eh hadi ayrı geçirdiğimiz günlerin acısını çıkaralım mı?!